Miejska Biblioteka Publiczna

Znakomity reportaż dla wszystkich. Tych, którzy pamiętają i tych urodzonych póżniej. Wiele poruszających zdjęć oraz informacji, które nie przedostały się przez cenzorskie sita.

To nie są bynajmniej, jak sugeruje tytuł, przygody rojbra z Rozbarku. To raczej inwentaryzacja ulic, budynków, ludzi z tej dzielnicy Bytomia i okolic. Na dodatek napisana na siłę po śląsku, ale to trudny śląski, nwet dla kogoś kto się tu urodził i wychował w podobnych czasach. Wyszło nie bardzo...

Super książka! Fabuła bardzo wciąga i sam pomysł, główna bohaterka... Musisz sam przeczytać

Doerr pisał tę książkę 10 lat. To się czuje, bo jest dopieszczona, bez zbędnych zdań. Można marudzić, że główne postacie są dość charakterystyczne, typowe, oczywiste, ale autor powiązał je w sposób, który wyciśnie pewnie niejedną łzę. Świetna opowieść o przyjazni, miłości i zdradzie oraz drogocennym kamieniu, który być może wpływa na losy posiadacza. A w tle rodzący się faszyzm, nieludzka wojna i... gra na smartfonie. Moc wzruszającego czytania!

Gorąco polecam

Wbrew pozorom i tytułowi, wcale nie tak drastyczne. W zasadzie to opowiadania miłosne. Takiego Brzechwy nie znaliśmy, warto przeczytac nie tylko z powodu autora, ale i dla samych opowiadań. Są napisane pięknym językiem i opisują oryginalne miłosne historie.

Znakomita książka! Nie wolna od mielizn, co sprawiło, że liczy aż 800 stron, ale pomimo tych kilku słabszych stron, reszta nie tylko wciąga barwną, orientalną akcją, ale karmi rodzynkami. Bo w tym literackim cieście, niczym rodzynki gęsto umieszczone są refleksje kilkuzdaniowe stawiające Shantaram znacznie powyżej literatury popularno-łotrzykowskiej. Ręce bolą, ale warto potrzymać i zatonąć w tej głębokiej, a jednocześnie atrakcyjnej książce. Rzadko komu udaje się taki wypiek :

Gdyby istniały zakłady zamknięte dla szalonych książek, ta powinna być przyjeta w pierwszej kolejności. Nieprawdopodobna fabuła, miejsca, postacie i historia, a wszystko w logicznym, choć szalonym, porządku oraz smiesznej i inteligentnej opowieści. Warto.

Kontynuacja Lwowskiej Kołysanki. Trudne losy rodzinne przesiedleńców ze Lwowa, rodzinne tajemnice i pragnienia budowania swojego życia z historyczno-społecznymi komplikacjami w tle. Wrocław, miasto boleśnie poranione przez wojenne wydarzenia, otwarło swoje podwoje dla przybywających przymusowych przesiedleńców, ale i ludzi, którzy szukali w nim swojego domu. Domu, którego nigdy nie dane było im zaznać.
Piękna historia, choć nieco o innym odcieniu niż pierwsza część. Siła bohaterów, miłość i przyjaźń, poszukiwanie swojej tożsamości, pragnienie znalezienia swojego miejsca na ziemi, traumy wojennych dni... Piękna i mądra książka.
Znowu poszłam przez nią późno spać, ale to dobrze. Na dobrą lekturę nigdy nie szkoda czasu, nawet nocą.

Zaczęłam czytać w drodze do domu, siedząc na przystanku autobusowym, przy ulicy Bytomskiej. Świeciło słońce, przejeżdżały samochody, ludzie rozmawiali a ja przeniosłam się w magiczny sposób w czasie i przestrzeni. Gdy podjechał mój autobus, czytałam dalej. O mały włos nie przegapiłam przystanku, na którym miałam wysiąść. Prędko szłam do domu, żeby tylko umyć ręce, przebrać się, zrobić sobie dobrej kawy i czytać dalej.... I tak do późna w nocy. Zamknęłam książkę z westchnieniem i tym cudownym poczuciem, że oto nie wiem, gdzie jestem i co robię. Bo zawieszona między Lwowem i jego krętymi uliczkami a własną sypialnią o zielonych ścianach po prostu przepadłam między słowami.
Monika Kowalska pisze wspaniale, mądrze, gdy trzeba - zabawnie. Jedno zdanie zatrzymuje w pół kroku i wzrusza, inne - zapada w serce. Szkoda, że tak krótko... z pewnością powrócę do tej sagi niejeden raz.

Uwaga - ksiazka pozornie błyskotliwa zawiera duże nagromadzenie wulgaryzmow, raczej kompletnie nieusprawiedliwionych. Jesli ktoś lubi k.... sk....... ch... j..... itp. bedzie z pewnoscia zadwowolony. reszta niekoniecznie.

Polecam !!!

Varga, jak mało kto, kłuje swoimi felietonami w sposób nieodparcie zabawny, a przy tym inteligentny. Kłuje zwłaszcza tych z kręgu kultury masowej, którym napompowane ego ogranicza horyzont samokrytycyzmu. Troskliwie pomaga wrócić na ziemię. Nie wiem, czy warto rozmawiać, ale niewątpliwie warto czytać.

Nie cytałam