Na przełomie XIX i XX wieku Londyn był stolicą największego i najbogatszego imperium w dziejach świata. Stał się areną postępu materialnego, intelektualnego i moralnego. Pojawiły się: fotografia i "ruchome obrazki", "bezkonne powozy" i metro napędzane parą, ktĂłra "śmierdzi jak oddech krokodyla". Londyn epoki wiktoriańskiej przyciąga "niesamowitym urokiem" pisarzy, malarzy, kompozytorĂłw i aktorĂłw. Są wśrĂłd nich Chopin, Norwid, Modrzejewska i Conrad.

Miasto ma jednak także swoją ciemną stronę. W ponurej dzielnicy Whitechapel grasuje Kuba Rozpruwacz. Niejaki doktor Crippen mgliście opowiada o nagłym zaginięciu żony. Gdy policja dokona makabrycznego odkrycia, on będzie już na statku do Kanady. O jego losach przesądzi nowy wynalazek - telegraf.

W kamienicy przy Baker Street 221B siedzi w fotelu, pykając fajkę, najsłynniejszy detektyw świata: Sherlock Holmes. Kiedy umiera, mężczyźni zakładają czarne opaski, kobiety czarne welony. Londyńska żałoba trwa tak długo, że Conan Doyle jest zmuszony wskrzesić swego bohatera.

Intrygująca opowieść o krĂłlu Edwardzie VII, znanym bon vivancie, a przy tym zręcznym dyplomacie, oraz o jego ukochanym kurorcie Marienbadzie, z romansem i dreszczykiem w tle.

Brytyjski krĂłl Edward VII, wnuk surowej krĂłlowej Wiktorii, arystokrata i dusza towarzystwa, wielbiciel pięknych kobiet, dobrego alkoholu i gry w golfa, wzĂłr elegancji tamtych czasĂłw... Urok osobisty i ujmujący styl bycia połączone z przenikliwością umysłu ułatwiały mu działalność dyplomatyczną, ktĂłra wtedy polegała głĂłwnie na kontaktach osobistych. A Edward był spokrewniony ze wszystkimi panującymi domami Europy.

Każdego lata udawał się do Marienbadu, Ăłwczesnej stolicy dyplomacji. Tam rodziły się alianse, układy, spiski. Monarcha spotykał się z innymi wielkimi swej epoki i wpływał na kształt europejskiej polityki, bo - jak mĂłwił - "dwĂłch zdrowo myślących mężczyzn, paląc dobre cygara w wygodnych fotelach, może dojść do porozumienia w każdej sprawie".

Era edwardiańska (Edward panował w latach 1901-1910) była sławna z elegancji, z olbrzymich kapeluszy dla kobiet, egzotycznych piĂłr, sznurowanych gorsetĂłw, długich sukni z trenem. KrĂłl był wyrocznią mody dla mężczyzn, podnieceni krawcy w Marienbadzie (i nie tylko) kopiowali jego styl. Monarcha podrĂłżował po Europie z dwoma kamerdynerami i kuframi pełnymi garniturĂłw, mundurĂłw, kapeluszy, orderĂłw, wstęg, biżuterii i krawatĂłw. Po pogrzebie Edwarda cĂłreczka Lorda Kinnoull odmĂłwiła wyrecytowania wieczornej modlitwy, rezolutnie twierdząc, że BĂłg będzie zbyt zajęty rozpakowywaniem bagaży krĂłla Edwarda...