Bohaterowie tej opowieści - pracownicy pochodzący z przeciwległych sobie krańcĂłw Europy - żyją zawieszeni między historią a niepewną przyszłością, prĂłbując odnaleźć się w teraźniejszości zarĂłwno wtedy, gdy wypełnia ją praca, jak i wĂłwczas, gdy jej brakuje.

Powieść apokalipsa ludzi pracy to książka cierpka, pełna katastroficznych wizji oraz głęboko zakorzeniona w poczuciu ciasnoty i małości, schyłku i wyczerpania, samotności i niemocy. Podejmując prĂłbę uchwycenia trosk prekariuszy oraz tożsamości PortugalczykĂłw, valter hugo mae stroni od stygmatyzowania, a obrazy finansowych, społecznych czy osobistych klęsk stają się możliwe do zniesienia dzięki grotesce i humorowi; nawet jeśli ostatecznie dochodzi się do wniosku, że śmiech jest nie na miejscu.

To jest malutka książeczka. Tak malutka, że mogłaby być kamyczkiem chowanym w kieszeni, zgniecionym kwiatkiem z wianka, skrytym pod łĂłżkiem pamiętnikiem na kluczyk i kłĂłdeczkę. A jednak z tej malutkiej książeczki dowiesz się rzeczy szczegĂłlnej wagi, na przykład dlaczego tajscy policjanci noszą na ramieniu opaski z Hello Kitty i za kogo umarł Elvis Presley. Poznasz rĂłżnicę między sikaniem triumfalnym a sikaniem bezwstydnym, na środku ścieżki. Wyruszysz w podrĂłż z Dorotką do Oz, Nabokovem, ciocią z Ameryki i kilkoma martwymi dziewczynkami. Wyobrazisz sobie świat, w ktĂłrym tampon nie jest przekazywany skrycie niczym twarde narkotyki.

To książeczka o dziewczynkach, a jak mĂłwią - dziewczynki to kapryśność, zmienność, ot, tycia sprawa. Narracją zawiaduje tu więc nieskrępowana dowolność. Autorka dziarsko pędzi przez kolejne wątki, by ujawnić arcyważny fakt: życie dziewczynek to przymierzanie się, udawanie, przemienianie, gra, a za tym ciągłym stawaniem się ukryta jest przepotężna siła.

Dziewczynki Weroniki Murek to zbiĂłr esejĂłw, ktĂłre wyzwalają tytułowe bohaterki z trujących kulturowych przekonań, że są niepoważne i nic nie znaczą. W błyskotliwej i niesfornej narracji autorka odzyskuje to, co w dziewczynkowatości najcenniejsze: marzenie, ktĂłre jeszcze przed chwilą zdawało się tylko kaprysem.