Chaim popełnia samobĂłjstwo i trafia do świata, w ktĂłrym "życie" upływa na przesiadywaniu w Barze Mar Twych i pracy w pizzerii Kamikaze. W końcu jednak będzie musiał wyruszyć w podrĂłż w poszukiwaniu miłości i StwĂłrcy.Pewna dziewczyna zakochuje się w chłopcu, ktĂłry wyszedł z piekieł, pewien kierowca pragnie zostać Bogiem, a pewna... macica staje się obiektem fascynacji środowisk twĂłrczych. To tylko prĂłbka wyobraźni Kereta. Dziwność relacji międzyludzkich, charakterystyczny styl pisarski, groteskowe obrazy, nadrealistyczny klimat - to wszystko sprawia, że czytelnik zaraża się od autora dystansem do rzeczywistości, ale też, paradoksalnie, pod warstwą błyskotliwego dowcipu odnajduje prawdę o świecie. I odrobinę melancholii. W ekranizacji tytułowego opowiadania wystąpił m. in. Tom Waits. Film zdobył liczne nagrody na festiwalach kina niezależnego.

Jego ciało było destruktem, stracił władzę w prawej ręce, dyktował więc, ale mowę miał rĂłwnież zaburzoną: to, co bazgrolił lewą, było nieczytelne, dźwięki z jego ust wypadały bezwładnie. Do tego mgła od bromu, luminalu. Ulepiła się z tego proza w dużej części napisana językiem bez skazy, utrafiająca w sedno męki, jakiej wszyscy jesteśmy poddani, proza, ktĂłra jednocześnie zmusza do tego, by pożerać strony, a zarazem zwolnić lekturę, tak by jak najwięcej zapamiętać, zatrzymać dla siebie i zrozumieć, gdzie leży klucz do pisania burzącego wszystko, co zastygłe, idącego tylko własną drogą.

Literaturoznawcy węszą w prozie Lipskiego tropy psychoanalityczne i filozoficzne, prĂłbują go podejść od strony życiorysu, co niemożliwe, bo rozpadł się na pył, tną teksty skalpelem, jakby strony przez niego napisane były zimnym trupem, choć wszystko tu drży, buzuje. Na przemian niedbałe i monolityczne zdania zmieniają rytm, poruszane emocjami, pożądaniem, pragnieniem sytości, poczuciem skrajnej nędzy ludzi na dnie. Ze zdarzeń zwykłych, choć obarczonych czytelniczą anatemą - bo po co mĂłwić o sprawach brzydkich, skoro można by opowiadać o tym, co się uważa za piękno - Lipski cyzeluje istotę literatury: moment dotkliwości, zastanowienie, że może być aż tak, bez litości dla siebie i świata.
Wojciech Nowicki