Bohaterowie tej książki są wspaniałymi i wrażliwymi ludźmi, ktĂłrzy po latach zmagania się ze sobą doszli do ściany. Stanęli nad przepaścią. Można tu dorzucić jakiekolwiek inne określenie, ale prawda jest taka, że to, co czuje osoba w depresji, trudno ubrać w słowa. Jednak naszym rozmĂłwcom to się udało. Szczerze i bardzo intymnie opowiedzieli o swoim życiu z depresją. Podzielili się wspomnieniami z najtrudniejszych momentĂłw, w ktĂłrych choroba popchnęła ich w stronę samobĂłjstwa. Ale zebrane w książce rozmowy to rĂłwnież dowĂłd na to, że z depresji da się wyjść. Że jest nadzieja na wyzdrowienie, choć wewnątrz ledwo tli się wola życia.

Nie ma tekiego szamba, z ktĂłrego nie można się wydostać!

Uzależnieni to wcale nie sę najczęściej ci, ktorzy piją jabole, żule z opuchniętymi, ogorzałymi twarzami. Ten fajny pan dyrektor czy kierownik jakiejś firmy, prezes czy aktor, prawnik czy lekarz pięknie rano wypachniony, ubrany, uczesany, ktĂłry pije wĂłdkę, wykwintną whisky albo bardzo drogie wino, może byc tak samo uzależniony. Po prostu jemu się jeszcze życie układa, jeszcze trochę daje sobie radę. Tyle że dziś bardziej jakby trwa w życiu, niż naprawdę żyje.

Artur Nowak i Marek Sekielski w tej szczerej do bĂłłu książce rozmawiają o własnym "trwaniu w życiu" - uzależnieniach, ktĂłre doprowadziły ich na skraj przepaści, gdzie już nic się nie liczy: ani rodzina, ani praca, ani przyszłość. Liczy się jedno - zdobyć alkohol i się napić. I rĂłwnie szczerze opowiadają o swoim leczeniu, mozolnej i krętej drodze prowadzącej do tego, żeby żyć naprawdę. To rozmowa, ktora czasami kłuje prosto w serce. AIe też przynosi nadzieję.