Kadysz za nienarodzone dziecko to wewnętrzna spowiedź człowieka niosącego przez całe dorosłe życie przytłaczający ciężar wspomnień własnego ponurego dzieciństwa, żydowskiego pochodzenia i Holocaustu. Co zaskakujące, lata międzywojenne i to, co pozostało w nich z czasĂłw monarchii austro-węgierskiej, uznawanej powszechnie za krainę oświeconej szczęsliwości, jawią się tu w barwach niemal rĂłwnie mrocznych jak koszmar Auschwitz. KertĂŠsz - i jego bohater - prĂłbuje jednak źrĂłdeł tego mroku szukać w sobie, a za dziecko, ktĂłrego nie miał odwagi powołać do życia, zmawia swą opowieścią kadysz, żydowską modlitwę za zmarłych.

Czy możliwa jest sztuka po Holokauście? Powieść Imre KertĂŠsza stanowi prĂłbę odpowiedzi na to pytanie, przebraną w kostium ironicznego kryminału. Bohaterem książki jest urodzony w Auschwitz pisarz B., ktĂłrego poznajemy już po jego samobĂłjczej śmierci w latach 90., narratorem - niejaki KeserĂź, lektor wydawniczy, zafascynowany postacią zmarłego. KeserĂź, wiedziony obsesją odkrycia w spuściźnie B. "powieści życia", pewnego dnia odnajduje w jego papierach sztukę "Likwidacja", proroczy utwĂłr, w ktĂłrym zmarły precyzyjnie przewidział zachowania bliskich sobie osĂłb w chaosie transformacji. B. odbiera sobie życie nie mogąc znieść miałkości sytuacji, w ktĂłrej się znalazł, pretensji i wzajemnego obrzucania się błotem, a z zapiskĂłw i wspomnień stopniowo wyłania się tajemnica jego śmierci. Tak - mĂłwi KertĂŠsz - sztuka po Holokauście jest możliwa, lecz jedynie, gdy sprzeciw wobec rzeczywistości pozostaje miarą i kamieniem węgielnym istnienia."Likwidacja", przejmująco nawiązująca do tematyki poruszonej w "Kadyszu", stanowi godną kontynuację wielkiej trylogii KertĂŠsza - "Los utracony", "Kadysz za nienarodzone dziecko" i "Fiasko" - poszerzając ją do rozmiarĂłw tetralogii.