Uczymy się normalnie traktować niepełnosprawnych - jeżdżących na wĂłzku czy niewidomych. Gorzej z tymi, ktĂłrych niepełnosprawność nie jest widoczna na pierwszy rzut oka, ktĂłrzy mogą zachowywać się dziwnie, a nie mają na twarzy wypisanej diagnozy.

Chorzy na pląsawicę Huntingtona czy miastenię bywają brani za alkoholikĂłw, a dzieci z zespołem Pradera-Williego - wyśmiewane z powodu obżarstwa. Narkoleptycy unikają silnych uczuć, tłumią porywy pasji, gdyż - bardzo rozemocjonowani - mogą zapaść znienacka w sen.

Jak ktokolwiek mĂłgłby zrozumieć, co oznacza utrata propriocepcji, skoro większość ludzi nie ma nawet pojęcia, że ją posiada? A czy osoba cierpiąca na szczegĂłlnie silną fobię może umrzeć ze strachu? Jak czuje się człowiek, ktĂłremu brak sił, by unieść powieki, przełknąć jedzenie, oddychać?

Irena Cieślińska rozmawia z ludźmi borykającymi się ze schorzeniami neurologicznymi, z opiekunami i lekarzami. Pokazuje, jak choroba - czasem niezwykle dziwna, rzadko spotykana, pozornie nie do wyobrażenia - zmienia sposĂłb postrzegania świata i życie. Przybliża "normalnym" tych "nie całkiem normalnych". Żeby zrozumieli.