"Dziewczyna z zapałkami" to olśniewający debiut prozatorski Anny Janko, znanej poetki (nominowanej do Nagrody Nike w 2001 r.). Jesteśmy przekonani, że "Dziewczyna..." będzie wydarzeniem literackim roku. Książkę rekomendują Krystyna Kofta i Paweł Huelle.Krystyna Kofta: "W swojej powieści znakomita poetka Anna Janko udowodniła, że poezja może być świetną szkołą prozy. Autorka ma niezwykłą zdolność do zaklinania rzeczywistości w słowo, i przekładania jej na myśl. Czuje się pokrewieństwo z Sylwią Plath, w podobny sposĂłb język Janko działa na nasze zmysły. GłĂłwna bohaterka, postać z krwi, kości i ciała, przeżywa kryzys małżeński. To piękna opowieść o tym, jak poprzez twĂłrcze życie można podnieść się z upadku i zyskać prawdziwą wolność".Paweł Huelle: "Anna Janko napisała książkę bardzo przewrotną, bardzo inteligentną, bardzo kobiecą. Jej kobiecość jest subtelna, jej przewrotność zaskakująca, inteligencja - po prostu błyskotliwa. Czy można oczekiwać więcej? Zwłaszcza jeśli treść jest przykuwająca, a język tej prozy - pisanej przez poetkę - precyzyjny, wspĂłłczesny, a rĂłwnocześnie pełen głębokich, niemal archetypicznych znakĂłw i symboli".

Strach, pamięć, bĂłl, utrata. Przejmująca opowieść o tym, że wojna nie umiera nigdy...

Sochy na Zamojszczyźnie, 1 czerwca 1943 roku. Niemcy wystrzelali mieszkańcĂłw, spalili zabudowania: potem nadleciały samoloty... W ciągu paru godzin wieś przestała istnieć. PośrĂłd zgliszczy pozostał jeden dom: ocaleli nieliczni dorośli i garstka oniemiałych z przerażenia dzieci. WśrĂłd nich dziewięcioletnia Terenia Ferenc, matka Anny Janko.

"Tragiczna historia rodziny była drugim dnem mojego dzieciństwa. Moja mama jako dziewczynka patrzyła na śmierć swoich rodzicĂłw, na rozpad całego swojego świata; jej życie rozpoczęło się więc od apokalipsy... Obrazy pożarĂłw, zabijania, sieroctwa, tułaczki małych dzieci przeniknęły i do mojego życia i były jak stronice szczegĂłlnego albumu rodzinnego, ktĂłry się ogląda za ściśniętym gardłem". Anna Janko

RĂłzia ma dziewięć lat i uwielbia słuchać wspomnień swojego pradziadka Aleksandra. To się wydaje dziwne, ale kiedyś on także miał dziewięć lat i był małym Olesiem! To się wydaje niemożliwe, ale była wojna i Oleś trafił do obozu - wszyscy byli przestraszeni i głodni. To się wydaje cudowne, ale w obozie zjawił się prawdziwy Anioł Dobroci - to była Pani RĂłża! Ona nie bała się strażnikĂłw, ona w ogĂłle niczego się nie bała. I uratowała Olesia, i życie wielu innych dzieci.

Historia RĂłży Zamoyskiej, ktĂłra podczas drugiej wojny światowej wraz z mężem Janem Zamoyskim w brawurowej akcji uratowała blisko pĂłł tysiąca małych dzieci z obozu przesiedleńczego w Zwierzyńcu na Zamojszczyźnie, uległaby zapomnieniu, gdyby nie opowieści naszych dziadkĂłw. Przeczytajcie, jak to było...