Elizabeth przesuwa wzrok ponad małymi szarymi chałami pod Ścianą Lofotów, zaciskając dłoń na uchwycie zniszczonej walizki. Ma szesnaście lat i właśnie została służącą w bogatym dworze Dalsrud. Dotychczas nigdy nie opuszczała rodzinnego domu, pełna jest więc oczekiwań i pragnienia wolności. Jednocześnie nie może się uwolnić od złych przeczuć...

Elizabeth jest bardzo chora, opiekuje się nią matka Jensa. Dziewczyna majaczy w gorączce, a po przebudzeniu spostrzega, że Ragna odnosi się do niej chłodno i z rezerwą. Elizabeth nie opuszcza poczucie winy za śmierć Leonarda i żyje w nieustannym strachu, że pewnego dnia jej postępek wyjdzie na jaw. Ile wie Kristian? Czy mściwa Nikoline żywi jakieś podejrzenia? Co takiego ona sama zdradziła w gorączce? Nieoczekiwanie Elizabeth dostaje anonimowy list. Lęka się najgorszego...

Elizabeth musi zrobić zakupy na kredyt i wdaje się w sprzeczkę z żoną kramarza. Zdenerwowana obiecuje zemstę, jednak później żałuje swych słów. W czasie zimowych połowów, kiedy mężczyźni są na morzu, Elizabeth opiekuje się młodszą siostrą Marią. Pewnego wieczoru, podczas szalejącego sztormu dowiaduje się, że Maria i jej przyjaciółka zniknęły. Brakuje też jednej z łodzi. Elizabeth wypływa na poszukiwanie dziewczynek, zdając sobie sprawę, że ryzykuje życie.

Krążą złowieszcze plotki, że po okolicy błąka się zbiegły więzień. Zabił już starszego człowieka i zgwałcił kobietę. Elizabeth bardzo się boi, by przestępca nie pojawił się w jej wsi. Wypływając na zimowe połowy, Jens zapomniał zabrać swoją Biblię. Elizabeth nie jest pewna, czy uznać to za zły, czy dobry znak. Wkrótce dowiaduje się o potwornym sztormie na łowiskach, w którym roztrzaskało się wiele łodzi i zginęło mnóstwo rybaków. Przeraża ją myśl, że Jens i ojciec mogli być wśród nich. Codziennie wychodzi na nadmorskie wzgórza, by ich wypatrywać...

Elizabeth niełatwo żyć bez męża. Głód jest częstym gościem w niewielkim domku w Dalen; trudno znieść samotność i udźwignąć odpowiedzialność. Elizabeth z niepokojem i rozpaczą słucha też opowieści Marii o dziwnym zachowaniu nauczyciela, lecz cóż może na to poradzić? Stosunki z Ragną są wciąż bardzo napięte, za to Dorte okazuje jej serce i często zagląda do Dalen.

W Dalen panuje bieda. Elizabeth ma kłopoty ze zdobyciem pożywienia dla siebie i dzieci. Pewnego dnia w obejściu pojawia się dawny wróg i to spotkanie całkowicie odmieni jej życie. Kristian oświadcza się Elizabeth, lecz dziewczyna jest pełna obaw i prosi o czas do namysłu. Nie zapomniała okresu spędzonego w Dalsrud, wie, że Nikoline będzie starała się jej szkodzić. Służąca zabiega o względy Kristiana i postanawia uczynić wszystko, żeby pozbyć się rywalki.

Sztormowe morze wyrzuca na brzeg wyspy mężczyznę. Życie ratuje mu piękna i zmysłowa Lavina. Cierpiący na zanik pamięci rybak daje wiarę wyjaśnieniom Laviny, że jest jej mężem, ale we snach wciąż widzi postać jasnowłosej kobiety o płomiennym spojrzeniu. Tymczasem Elizabeth nie potrafi przestać myśleć o Jensie. Zachodzi w głowę, co się z nim stało i dlaczego nie daje znaku życia. Stara się sumiennie wypełniać obowiązki gospodyni w Dalsrud, ale wciąż popada w różne konflikty. Ratując Amandę, naraża się na gniew właścicieli sąsiedniego dworu i przysparza sobie nowych wrogów. Nikoline staje się coraz bardziej harda i bezczelna. Elizabeth chciałaby się jej pozbyć, nie ma jednak pojęcia, jak.

Andreasowi nie daje spokoju sen o kobiecie z długimi, miękkimi niczym jedwab włosami, której usta smakują jak dzikie maliny. Nie potrafi o niej zapomnieć. Elizabeth tymczasem odkrywa, że ze spiżarni w Dalsrud zaczyna znikać jedzenie. Zauważa też ślady na śniegu; wygląda na to, że ktoś obcy nocował na sianie w stodole. Służący również są przekonani, że nocą słyszą podejrzane odgłosy... W domu robi się nieprzyjemnie.

Elizabeth została wezwana do rodzącej Bergette, choć mąż tamtej jest temu przeciwny. Słyszał, że Elizabeth jest czarownicą, zaczyna jej grozić. Elizabeth boi się, że może teraz paść ofiarą wszystkich swoich kłamstw i przemilczeń. Tymczasem Helene zakochała się w mężczyźnie o nazwisku Pal Persa. Z pozoru sprawia on wrażenie człowieka przyzwoitego, Elizabeth jednak wyczuwa w nim coś dziwnego, jakieś nieprzyjemne cechy. Któregoś dnia słyszy na temat Persy informacje, które budzą w niej lęk o dalszy los przyjaciółki. Zbiera się na odwagę i chce ją przeprosić, powiedzieć, co ludzie gadają. Idzie do pokoju Helene, ale to, co tam widzi, wywołuje szok.

Sigvard, mąż Bergette, wini Elizabeth za śmierć swego syna i poprzysięga zemstę. Na wszelkie sposoby utrudnia jej więc życie, chociaż i bez tego jest ono pełne trosk. Helene nadal chce wyjść za mąż za Pala i przyjaźń kobiet wystawiona jest na ciężką próbę. Lavina z Wyspy Topielca zapada poważnie na zdrowiu i przybywa do Dalsrud . Pragnąc ulżyć swojemu sumieniu, prosi o wezwanie księdza. Elizabeth niechcący słyszy część ich rozmowy...

Elizabeth utraciła przyjaźń Helene i jest zrozpaczona. Robi wszystko, by pomóc przyjaciółce, ale ta nie chce jej widzieć. Nie chce też rozmawiać o tym, co się wydarzyło. Andreas tymczasem spotyka w Kabelvaag Lavinię. Przekonany, że kobieta wie coś o jego przeszłości, umawia się z nią, próbując uzyskać od niej jakieś informacje. Elizabeth pilnie strzeże swojej tajemnicy, ale ludzie zaczynają plotkować. Wszystkich nurtuje pytanie, kto jest ojcem Ane? Pewnego dnia Elizabeth zwierza się Helene, że ludzie coraz częściej zwracają uwagę na podobieństwo między Kristianem a Ane.

Elizabeth pragnie kolejnego dziecka, lecz powoli traci nadzieję, że jej marzenie kiedykolwiek się spełni. Pewnego zimowego dnia w Dalsrud zjawia się biedny, kilkuletni chłopiec o imieniu Christen. Zmarznięty i wychudzony, chce się nająć do pracy. Elizabeth robi wszystko, by mu pomóc. Z czasem przywiązuje się do niego tak bardzo, że sytuacja zaczyna wymykać się spod kontroli. W tym samym czasie w Dalsrud, pod osłoną nocy, dochodzi do serii tajemniczych wydarzeń. Elizabeth czuje narastający niepokój...

Kristian naraża się Mikkelowi, który mieszka w ziemiance wysoko w górach. Wieść niesie, że Mikkel potrafi rzucać na ludzi klątwy. Elizabeth boi się jego złowieszczego spojrzenia, a mimo to naraża dla niego życie. Nadchodzą Święta Bożego Narodzenia. Dorte, Jakob i Olav mają je obchodzić wspólnie z mieszkańcami Dalsrud. Wszyscy się cieszą, zwłaszcza Maria - dopóki nie spostrzega, kogo przywiózł ze sobą Olav. Z rozpaczy ogarnia ją chęć zemsty, która dotyka niewinną osobę...

Lavina zostaje znaleziona martwa na wybrzeżu, a jej śmierć natychmiast nasuwa szereg pytań; czy upadła przypadkiem, czy też ktoś ją zamordował? Wszyscy wiedzą, że kłóciła się z Kristianem i z Liną... Zdaniem Elizabeth lista podejrzanych z każdym dniem się wydłuża. Tymczasem Lina i Andreas planują ślub. Elizabeth nie chciałaby jednak stracić służącej, pragnie więc, by młoda para zamieszkała w okolicy Dalsrud. Plany te z kolei za wszelką cenę chce udaremnić Kristian. Elizabeth nie ma pojęcia, co nim powoduje.

Wszyscy doznają szoku, kiedy do Dalsrud przybywa Jens. Największe konsekwencje wydarzenie to ma dla Elizabeth, ale i Lina przeżywa problemy, a któregoś dnia po prostu znika. Elizabeth wierzy, że dziewczyna wkrótce się odnajdzie, jednak dni mijają, a służącej nie ma. W końcu cała wieś wyrusza na poszukiwania zaginionej, lecz bez rezultatu. Postanawiają szukać jej w Kabelvaag... Kristian musi wreszcie przyznać, że od dawna wiedział, iż Jens żyje. Elizabeth robi wszystko, by mu wybaczyć. W miarę upływu czasu czuje się coraz bardziej związana z Jensem - ale przecież nadal jest żoną Kristiana...

Zbliża się termin ślubu Liny i Jensa. Elizabeth przeżywa prawdziwe katusze. Bardzo kocha swojego obecnego męża Kristiana, któremu przysięgła wierność po grób, ale uświadamia sobie z całą mocą, że jej miłość do Jensa nie wygasła. Targana sprzecznymi uczuciami toczy wewnętrzną walkę. Sytuacja staje się jeszcze trudniejsza, gdy Jens wyznaje, że i on nadal darzy ją miłością. Pewnego wieczoru zostają sami...

Po ciężkim porodzie Lina zachowuje się bardzo dziwnie - nieustannie płacze, a Elizabeth ma wrażenie, że kobieta odczuwa niechęć do własnego dziecka. Gdy Jens wypływa na zimowy połów, sytuacja jeszcze się pogarsza. Ludzie zaczynają szeptać, że Linę opętał diabeł. Pewnego dnia Elizabeth wybiera się do sklepu i przypadkiem widzi, jak Bergette kradnie zegarek. Jest tak zaskoczona, że nie może wydusić z siebie ani słowa - ale to okazuje się fatalne w skutkach.

Mieszkańcy Dalsrud urządzają zabawę z ogniskiem i tańcami z okazji nocy świętojańskiej. Elizabeth, którą Jens poprosił do tańca, bardzo dobrze czuje się w jego ramionach. Jednak nie chce się do tego przyznać ani przed nim, ani przed samą sobą. Zbliża się termin wyjazdu Liny do zakładu dla psychicznie chorych. Wszyscy z obawą myślą o tej chwili i zgodnie z zaleceniami doktora utrzymują prawdę w tajemnicy przed pacjentką. Maria uważa, że Benjamin nie jest odpowiednim mężczyzną dla Indianne, ale swoje spostrzeżenia zachowuje dla siebie; nie chce bowiem zranić najlepszej przyjaciółki. W tym czasie wszyscy mieszkańcy Dalsrud opowiadają sobie nawzajem drobne, z pozoru niewinne kłamstwa...

Lina nadal przebywa w zakładzie leczniczym w Danii. Jedna z pacjentek opowiada jej, że z zakładu nikt żywy nie wychodzi. Młoda kobieta jest zrozpaczona i powoli traci wiarę w to, że jeszcze kiedyś zobaczy córeczkę i Jensa. Elizabeth oczekuje narodzin dziecka. Czas się zbliża, a poród będzie trudniejszy niż myślała... Bergette tymczasem dostaje od Sigvarda list z pogróżkami, a wkrótce po okolicy rozchodzą się pogłoski, że ludzie widują jej męża w różnych miejscach. Elizabeth obawia się nie tylko o życie Bergette, lecz także o swoje. Wszędzie widzi skradające się cienie, słyszy kroki, wyczuwa czyjąś obecność.

Mąż Bergette chce zamordować i ją, i Elizabeth. Jego palec spoczywa na spuście. To, co dzieje się chwilę potem, wywraca całe życie w Dalsrud do góry nogami. W szpitalu dla obłąkanych Lina kłóci się z Anichen, swoją jedyną tu przyjaciółką. Kobieta nie otrzymuje od Jensa żadnych wiadomości, w końcu przestaje nawet myśleć o powrocie do domu. W tym czasie w Dalsrud pojawia się nieznajoma kobieta. Jest piękna, bogata i wyrafinowana, doskonale wie, jak owinąć sobie mężczyznę wokół palca. Oślepiony jej urodą Kristian nie widzi, kim w rzeczywistości jest ponętna kokietka.

Lina wreszcie poznaje ordynatora w szpitalu dla umysłowo chorych. Od spotkania z nim zależy, czy wolno jej będzie wrócić do domu. Zaraz po tym Lina jest świadkiem okropnego zdarzenia, którego wspomnienie długo jeszcze nie da jej spokoju. Sara nadal wdzięczy się do Kristiana, a on, ku rozpaczy Elizabeth, ulega jej czarowi. Wtedy w gospodarstwie pojawia się dawny znajomy, który wprowadza chaos w życie uczuciowe domowników. Powodowana nagłym impulsem, Elizabeth zatrudnia opiekunkę do dzieci. Fakt ten okazuje się mieć dramatyczne konsekwencje dla wszystkich mieszkańców Dalsrud.

Maria odkrywa, że jest w ciąży. Nie chce nikomu zdradzić, kim jest ojciec dziecka i powoli oswaja się z myślą, że do końca życia będą ją wytykać palcami. Pernille, nowa opiekunka do dzieci, wnosi wiele radości w życie mieszkańców Dalsrud. Jednak z czasem Elizabeth przekonuje się, że służąca ma również swoją ciemną stronę. Rozmowa z żoną lensmana potęguje w Elizabeth poczucie zagrożenia. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, kiedy w Dalsrud zjawia się jej największy wróg...

Sara długi czas nie odzyskuje przytomności. Któregoś dnia jej stan nagle się poprawia - nie wszyscy jednak się z tego cieszą. W tym czasie Maria zaczyna odczuwać skurcze i wzywa do siebie Elizabeth. Dzień przechodzi w noc, wstaje kolejny dzień, a poród nadal trwa. Sprawy się komplikują. Elizabeth martwi się o siostrę i o jej dziecko. Całe Dalsrud wybiera się na jarmark do Kabelvaag. Elizabeth trafia przypadkiem do namiotu wróżki. Wszyscy namawiają ją, żeby weszła i poznała swoją przyszłość...

Peder zaginął w tajemniczych okolicznościach. Ludzie ze Storvika szukają go na lądzie i na morzu. Tymczasem Ane otrzymuje przesyłkę z pudełkiem czekoladek od nieznanego nadawcy, a gdy je zjada, zaczyna ją straszliwie boleć brzuch. Elizabeth nie może zapomnieć wizyty u wróżbiarki w Kabelvaag. Pewnego wieczoru matka Amandy, Gebora, wróży z fusów wszystkim kobietom w Dalsrud. Na widok kawowych fusów w kubku Elizabeth blednie, nie chce nic powiedzieć... Elizabeth zaprasza do Dalsrud narzeczonego Ane. Doznaje wielkiego szoku, gdy mężczyzna się w końcu pojawia...

Rozgniewana Elen odwiedza Marię i zarzuca jej nadmierne zainteresowanie Olavem. Wysłuchując pretensji i przepełnionych nienawiścią oskarżeń, Maria boi się coraz bardziej, że jej największa tajemnica wyjdzie na jaw. Mężczyźni wyruszają na zimowe połowy. Na wieść o tym, że do Trollfjorden wpłynęła gęsta ławica ryb, rybaków ogarnia prawdziwa gorączka. Jednak dostępu do morskiego spichlerza broni gruba warstwa lodu pokrywająca fiord. Rybacy zwracają się o pomoc do właścicieli parowców, ci jednak żądają za skruszenie lodu zapłaty, co wywołuje oburzenie i protesty wśród podenerwowanych rybaków. U wejścia do fiordu dochodzi do zamieszek.

Lina czuje, że Jens ją zaniedbuje. W swojej samotności zbliża się do Steffena. Mężczyzna jednak bierze ją siłą, co ma fatalne skutki. Elizabeth tęskni za Kristianem, czuje się przygnębiona, ale wie, że musi być dzielna ze względu na Williama. Wie też, że ludzie w Dalsrud jej potrzebują. Maria pogodziła się z tym, że Peder nigdy nie powróci. Pewnego dnia zabiera Kristine na połów. Nagle córka dostrzega na dnie morza ciało...

Ukryte uczucia i niewypowiedziane słowa unoszą się nad Dalsrud. Elizabeth zauważa, że jej dawna miłość do Jensa powoli powraca i ogarniają ją wyrzuty sumienia. Maria tymczasem powzięła postanowienie: powie Olavowi prawdę. Powie, że jest ojcem Kristine. Pewnego wieczoru zaprasza go do siebie...

Elen, żądna zemsty, stara się zaszkodzić związkowi Marii i Olava. Maria stale słyszy pogłoski o tym, że ci dwoje wciąż się spotykają w największej tajemnicy. Kiedy Maria pyta o to Olava, on unika jednoznacznej odpowiedzi, a ona zaczyna go podejrzewać o kłamstwo. Może jej ukochany chce jednak wrócić do Elen? Pewnego jesiennego dnia Elizabeth wyprawia się w góry, by nazbierać moroszek. Kiedy zauważa, że otacza ją zewsząd gęsta mgła, jest już za późno...

Maria bije się z trudnymi myślami. Jeśli Olav naprawdę był z Elen w Noc Świętojańską, to nie wie, czy będzie w stanie wyjść za niego za mąż. Steffen powrócił na wyspę. Twierdzi, że nie jest winny śmierci Liny. Mieszkańcy dzielą się na dwa obozy - na tych, którzy wierzą w jego niewinność, i na tych, którzy mu nie wierzą. Steffen zaczyna nachodzić Elizabeth, gdy jest sama i najwyraźniej ma złe zamiary.

Pewnego zimowego dnia z gór schodzi lawina, czyniąc we wsi wielkie zniszczenia. Elizabeth przyjmuje do swojego domu kilku poszkodowanych i pozwala im zamieszkać w Dalsrud. Nie podejrzewa, że spowoduje to poważniejsze konsekwencje, niż mogła przewidzieć. Steffen nadal szuka sposobu, by przysporzyć Elizabeth kłopotów. Oświadcza się Hensine, a ona przyjmuje oświadczyny. Jeżeli się pobiorą, będzie mógł wykorzystać Hensine, by zaszkodzić Elizabeth i jej bliskim. Któregoś późnego wieczoru Elizabeth i Jens postanawiają wykąpać się w morzu. Niczym dwoje młodych zakochanych beztrosko bawią się w wodzie, całkiem nieświadomi niebezpieczeństwa, które spotka ich następnego dnia.