Simona Kossak całe życie malowała słowem obrazy. Od dziecka podglądała mrĂłwki, gawrony i żĂłłwie i mĂłwiła o nich z przejęciem. Z wiekiem nabierała wprawy, odwagi i polotu w opowiadaniu o tym, co fruwa w parku, czai się w lesie, czy bzyczy na łące. Gawędy, nagrane w ostatnich latach jej życia, są już popisem tej sztuki opowiadania. MĂłwi w nich o przyrodzie z taką charyzmą, miłością i pasją, że aż chce się rzucić wszystko, pĂłjść do lasu, jechać do puszczy, czy położyć nad stawem i to wszystko zobaczyć. Tłumaczy najbardziej zawikłane zjawiska w świecie natury tak, że nagle wszystko staje się jasne. Nikt nam wcześniej tak porywająco nie opowiedział o tym, jak wygląda weselisko jeleni, o czym "gęgają" gęsi albo dlaczego migają szympansy. Historie, ktĂłre Simona snuje o awanturach w małżeństwach bocianĂłw, o haremach, jakie tworzą jelenie, czy o namiętnościach nornikĂłw nadają się do czytania w samotności, w parze lub w stadzie. Na dzień dobry i na dobranoc. Niezwykły teatr wyobraźni, fenomenalne opowieści i zmysłowe lekcje biologii. Nikt z takim pazurem, werwą i swadą nie opowiada dziś o przyrodzie!

Simona Kossak znała Puszczę od podszewki, w końcu mieszkała w niej 35 lat. Wiedziała o niej niemal wszystko, kochała ją i broniła za wszelką cenę. Piętnowała ludzką głupotę i pazerność, protestowała przeciw bezsensowemu wycinaniu drzew i niszczeniu tego unikatu na skalę światową. Była wojowniczką znaną z bezkompromisowości. Ale nie tylko. Była też czułą mamką wielu dzikich zwierząt i odchowała ich niemało: łosie, sarny, borsuki, dziki, kruka, bociany, żeby wymienić tylko kilka gatunkĂłw. Starała się przywrĂłcić je naturze, puszczy.

Tylko ona mogła napisać Sagę Puszczy Białowieskiej, opowiedzieć jej historię od czasĂłw prehistorycznych po wydarzenia najnowsze. Ludzie schodzą w tej opowieści na dalszy plan, krĂłluje za to przyroda - piękna, fascynująca i zagrożona.

To nie tylko zapis wspaniałości natury, ale także wołanie o opamiętanie, pĂłki jeszcze nie wszystko stracone.