Debiut powieściopisarski prozaika i poety, autora "Powrotu do Breitenheide", opowiada o klęsce pokolenia, ktĂłre schodzi ze sceny życia w obliczu nowego świata. To pierwsza polska powieść o Erze Wodnika.

Akcja rozgrywa się w latach czterdziestych XXI wieku. U Kowalewskiego nie ma jednak futurystycznych wizji: autor, podobnie jak w swoich opowiadaniach, pozostaje pesymistycznym realistą. Bohater BĂłg zapłacz! jest najzwyklejszym starym człowiekiem. Nieuleczalnie chory, trafia do szpitala, by zostać uśmiercony wedle przyjętej procedury. Bohaterowie Kowalewskiego z pasją rozprawiają o życiu. W dialogach pełno egzystencjalnych sentencji albo międzypokoleniowych sporĂłw, a szczegĂłły scenografii z przełomu lat 60. i 70. nabierają rangi symbolu minionego świata.

Koniec lat pięćdziesiątych. Opustoszały kurort, sypiące się pensjonaty, bieda i szarzyzna. Do Wandy - lwowskiej dentystki i śpiewaczki jazzowej - ktĂłra po powrocie z zesłania osiadła w Ciechocinku - przyjeżdża z Anglii starszy brat, Fabian, puzonista jazzowy i znakomity tancerz. Wyjechał z kraju przed wojną, jako klezmer i muzyk w orkiestrze tanecznej grał na polskim transatlantyku. Wraca opętany jazzem i zakłada swingowy big band. Zaskakująco szybko znajdują się ludzie, ktĂłrzy chcą grać razem z nim - młodzi bikiniarze z przygrywającego na potańcĂłwkach zespołu, gardzący muzyką stroiciel fortepianĂłw, ktĂłry w każdym pisarzu widzi homoseksualistę, dystyngowany doktor Vogt - klarnecista-amator, milicjant, ktĂłry przed wojną był trębaczem... Do złożonego z miejscowych dziwakĂłw big bandu dołączają Wanda i tajemnicza femme fatale - Modesta.
Pewnego dnia Modesta znika, a historia miłosna zmienia się w opowieść z wątkiem szpiegowskim.

Poruszająca powieść, w ktĂłrej liryzm splata się z ironią, a melancholia z groteską. O złamanych przez wojnę ludziach, o muzyce, granej na przekĂłr ponurej rzeczywistości - i o złudzeniach.

Bohaterowie zawartych w tym tomie dwĂłch mikropowieści są nieproszonymi gośćmi rzeczywistości. ZarĂłwno "Rude włosy nocą", będące nostalgiczną spowiedzią prowincjonalnego nieudacznika, jak i "PowrĂłt do Breitenheide", przenoszący nas w Prusy Wschodnie, do zagubionego w lasach majątku, łączy świadomość przemijania, klimat melancholijnej prowincji i przygody duszy zagubionej w zmieniającym się świecie.

Akcja tytułowej opowieści dzieje się w środowisku malarzy. Do wsi, w ktĂłrej kryje się przed światem malarz Martin Stiebl, przyjeżdża paryski marszand z piękną modelką. Jest rok 1913, za chwilę wybuchnie pierwsza wojna światowa. Bohaterowie Kowalewskiego przeczuwają katastrofę i prĂłbują na swĂłj artystowski sposĂłb ją oswoić.

Książka Kowalewskiego podejmuje wywiedzioną z przeszłości i doprowadzoną aż do naszych czasĂłw refleksję o przemijaniu - nieuchronnym, choćby nawet racje sztuki mĂłwiły co innego.

Opowiadania zebrane w tym tomie powstały nie po to, aby budzić namiętności czy prowokować dyskusje. Wychodzą naprzeciw tkwiącej w każdym człowieku ukrytej potrzebie nostalgii, stłumionej tęsknocie za przeszłym czasem, ktĂłra często zamienia się w przekonanie, że to, co było - było piękne. Autor nie zamierza wyprowadzać czytelnikĂłw z błędu. Sięga do tego, co dla nas najbardziej intymne, powołując do życia światy znane z pożĂłłkłych fotografii albo opowieści dawno nieżyjących ludzi, światy, ktĂłre naprawdę nigdy nie zamilkły. MĂłwi delikatnie i cicho, by nie słyszeli go recenzenci, felietoniści i profesorowie literatury, ale tak, żeby ktoś, kto otworzy tę książkę, mĂłgł odbyć daleką podrĂłż tam, dokąd zaprowadzić może tylko wyobraźnia.