Według Marca Roche`a Elżbieta II jest ostatnią prawdziwą królową - uosabia wartości kojarzące się z imperium, z poszanowaniem tradycji czy wytwornymi przyjęciami. Konstytucyjnie, królowa jest ważnym elementem brytyjskiego systemu władzy, ale jej rola jest symboliczna. Współpracownicy Elżbiety II, a więc ministrowie i premierzy, wychwalali jej dar słuchania i rozumienia problemów, orientację w dokumentach państwowych. Jeden z nich określał spotkania z królową mianem ?wyczerpujących wizyt u psychiatry". Królowa nie zawsze jednak była perfekcyjna: francuski dziennikarz rozlicza ją z relacji z księżną Dianą. Przywołuje też próby ocieplenia wizerunku monarchii, która wbrew zamierzeniom pokazała, jak aktualne są w Wielkiej Brytanii podziały klasowe. Królowej często zarzuca się chłód, zatwardziałość, niezdolność do wygłoszenia przemówienia bez kartki, kolosalną fortunę, większą miłość do psów niż własnych dzieci (corgi królowej noszą specjalne buciki szyte na miarę, by nie uszkadzały sobie łapek na żwirze przy pałacu Buckingham) oraz trzy rozwody potomków. Czy zatem Elżbieta II jest tylko kurczowo trzymającym się tradycji reliktem przeszłości, bardzo kosztownym reprezentantem kraju bez władzy politycznej, czy może symbolizuje coś więcej? Roche twierdzi, że jest nie tylko łącznikiem między nową i starą Wielką Brytanią, ale też spoiwem dla wielu narodów, dającym poczucie wspólnej tożsamości. Ta drobna kobieta przez ponad pięćdziesiąt lat swego panowania zdołała oprzeć się falom krytyki monarchii, coraz bardziej umacniając swoją pozycję. Choć sam Roche jest zagorzałym republikaninem, przyznaje, że postać królowej go fascynuje. Biografia Elżbieta II. Ostatnia królowa została napisana na podstawie wielu spotkań autora z królową i urzędnikami Pałacu Buckingham. Czyta się ją jak książkę o miłości, bajkę i thriller z najbardziej tajemniczych i wpływowych wyższych sfer.

Norbert Elias kreśli portret człowieka, którego osobowość była pełna paradoksów: muzycznego geniusza bez ogłady, obdarzonego błyskotliwym talentem, ale wyobcowanego towarzysko, kompozytora podziwianego za wspaniałe osiągnięcia, lecz pogrążonego w rozpaczy. Korzystając z metod psychoanalizy Freuda, autor dowodzi, że decydujący wpływ na skomplikowaną psychikę Mozarta i rozkwit oszałamiającego talentu miał jego ojciec Leopold, który wychowywanie syna traktował jak pracę rzeźbiarza nad dziełem. Elias wnikliwie ukazuje złożoną relację artysta-społeczeństwo i kulisy wielkiej sztuki, która z dworskiej rozrywki stawała się dziedziną niezależną. Wiedza, naukowa biegłość i brak uprzedzeń pozwoliły mu nakreślić fascynujący obraz Mozarta i jego czasów, a przy tym naprawić szkodę, jaką wyrządzili inni biografowie, uparcie widzący w nim dwie różne osoby: artystę i człowieka.

Od małego rodzinnego miasteczka Port Arthur w Teksasie do Haight-Ashbury w San Francisco, od kameralnych kawiarenek do hal koncertowych, od blasku sławy do tragicznej śmierci w hotelu w Hollywood, tak wyglądało życie Janis Joplin, zwanej księżniczką rocka. Z książki Myry Friedman wyłania się jednak inny obraz artystki niż ten utrwalony w świadomości jej fanów. Postrzegana jako bożek seksu i skanadalizująca rewolucjonistka, w istocie Janis Joplin czuła się samotna, zagubiona, niepewna. Lęk i poczucie pustki starała się zagłuszyć alkoholem i heroiną.Ten utrzymany w bardzo osobistym tonie portret niezwykłej kobiety uzupełniony obrazkami otaczających ją ludzi to biografia całego pokolenia burzliwych lat 60.

Ulubiony autor cynicznych polityków, zimny analityk mechanizmów władzy, zwolennik despotycznych rządów i wielbiciel Cezara Borgii - liczne prace naukowe poświęcone włoskiemu filozofowi nie zdołały dotychczas zmienić przekonań na jego temat. Z książki Maurizio Virolego wyłania się sylwetka twórcy nowoczesnej myśli politycznej, którego największym dziełem okazuje się niezapisana w żadnym traktacie mądrość życiowa, wskazująca, jak być obywatelem nowoczesnego państwa, odpowiedzialnym członkiem swojej społeczności, wreszcie - dobrym człowiekiem. Viroli wnikliwie i przystępnie analizuje poglądy autora Księcia, pod bezwzględną logiką skrywające wrażliwość i idealizm. Po raz pierwszy oglądamy wielkiego Florentczyka nie jako ikonę pozbawionej skrupułów polityki, ale wyrafinowanego nowożytnego pisarza i humanistę, którego uśmiech zniewalał damy, zbijał z tropu przeciwników, chroniąc zarazem intelektualną i osobistą niezależność.

Chagall malarz, grafik, rysownik, ilustrator, fotograf, pisarz, poeta to jeszcze nie koniec listy. Pracował z największymi artystami XX wieku, ale do końca życia pozostał biednym, rosyjskim Żydem, który najlepiej się czuje, rozmawiając z ludźmi w języku swojego dzieciństwa. Jak naszkicować portret genialnego malarza Jonathan Wilson próbuje tej sztuki z powodzeniem. Barwne, plastyczne opisy sprawiają, że równie łatwo przenosimy się z Chagallem do dziewiętnastowiecznej Rosji, jak do Paryża początków XX wieku, lub do Nowego Jorku lat czterdziestych. Anegdoty, smakowite szczegóły, wreszcie fakty, na ujawnienie których nie każdy biograf by się zdecydował to wszystko sprawia, że książka Wilsona jest wciągającą opowieścią o życiu geniusza. (www.merlin.pl).

Isaacson stworzył portret wszechstronnego myśliciela, nonkonformisty, utalentowanego skrzypka i gorącego orędownika pokoju, aktywnie sprzeciwiającego się wykorzystywaniu osiągnięć nauki do celów militarnych.Przedstawił też szerokie tło historyczne i obyczajowe, od panoramy dwóch wojen światowych po wojny podjazdowe w środowiskach akademickich. Historię życia wielkiego fizyka czyta się jak powieść awanturniczą, a jego dokonania przedstawione są w sposób niezwykle przejrzysty.

Błazen czy mędrzec? Jako autor kupletów dla Zielonego Balonika Boy-Żeleński ośmieszał egzaltowaną młodopolszczyznę, którą sam zresztą współtworzył; pracowicie odbrązawiał narodowe świętości, po to jednak, by przybliżyć je zmęczonym umysłom karmionym bogoojczyźnianą retoryką polskiego polskiego romantyzmu. Jako genialny tłumacz włączył w obieg naszej kultury największe skarby literatury francuskiej. Przez jednym był uważany za niebezpiecznego szydercę kompromitującego tradycyjne polskie wartości, dla innych stał się intelektualną wyrocznią i autorytetem moralnym.Książka Józefa Hena to biografia jednego z najwybitniejszych polskich intelektualistów pierwszej połowy XX wieku, a także studium tamtych czasów - obyczajowości, atmosfery młodopolskiego Krakowa i międzywojennej Warszawy.

Robert Hughes, wybitny krytyk sztuki, twórczością Francesco JosĂ© de Goy Lucientesa fascynował się od wczesnej młodości. W swojej książce w odkrywczy sposób analizuje jego obrazy, śmiało dyskutując z dotychczasowymi ustaleniami badaczy. Śledzi rozwój artysty, począwszy od wczesnych prac na zamówienie Kościoła, poprzez długą, płodną, ale też burzliwą karierę malarza nadwornego, aż po mroczne, tajemnicze dzieła z ostatniego okresu, kiedy Goya został dotknięty całkowitą głuchotą. Ukazuje również szeroko kontekst społeczny i historyczny: brutalność kultury plebejskiej, terror Inkwizycji i koszmar wojny domowej. Z wyjątkowej, pełnej osobistego zaangażowania biografii Hughesa twórczość autora Kaprysów wyłania się jako zjawisko niezwykłe na gruncie absolutystycznej Hiszpanii przełomu XVIII i XIX wieku, a także zaskakująco nowoczesne.

"Postęp rozumu wygasił wiarę w czary". Beethoven swoimi utworami symfonicznymi przypomniał ludziom, że czary istnieją. Autor opisuje, jak kształtował się zmysł artystyczny twórcy Eroiki: początkowe nauki w rodzinnym Bonn i Wiedniu, zdobywanie wiedzy pod okiem Haydna, Schenka czy Salierego, odkrywanie nowego spektrum wartości myzycznych.W pierwszych latach kariery w wiedeńskim środowisku Beethoven zaistniał dzięki odmiennemu od obowiązującego sposobowi myślenia o kompozycji. To on był prekursorem romantyzmu w muzyce.Mistrz improwizacji, geniusz. W życiu osobistym - człowiek kapryśny i podejrzliwy. Pomimo pogłębiającego się kalectwa - od lat młodzieńczych miał problemy ze słuchem - nigdy nie zaprzestał tworzenia. Autor biografii rysyje także tło historyczne, oddaje atmosferę politycznych i ideowych napięć - wszak życie kompozytora przypadło na burzliwe czasy przełomu epok.