(..) swoją Rozprawę o metodzie, stanowiącą epokę w dziejach myśli ludzkiej, [Descartes] napisał, wbrew zwyczajom Ăłwczesnego świata naukowego, w mowie ojczystej, umyślnie, jak mĂłwi, aby się mogła znaleźć w rękach wszystkich. Znamienną dla kultury francuskiej - od Montaignea aż po najnowsze czasy - jest ta dążność do kruszenia barier dzielących "fachową" mądrość od świata profanĂłw. I język, jakim ta książka przemawia, jest językiem zdolnym trafić do uszu każdego myślącego człowieka. Dziwne wzruszenie ogarnia, kiedy się czyta pierwsze rozdziały Rozprawy, te poufałą, koleżeńską niemal spowiedź, w jakiej Descartes dzieli się z nami historią wędrĂłwki swego ducha. Nigdy chyba skromniejsze słowa nie zawierały bardziej olbrzymiego procesu duchowego. (...) (ze Wstępu tłumacza )