Zaledwie pięćdziesiąt kilometrĂłw od pĂłłnocnej granicy Polski leży pĂłłmilionowe miasto. Dziś nazywa się Kaliningrad. Dawniej, gdy granice przebiegały inaczej, było pruskim KĂśnigsbergiem i było też KrĂłlewcem.

To miasto na wskroś europejskie. A jednak transformacja dawnej stolicy Prus Wschodnich najpierw w sowiecki, a potem rosyjski Kaliningrad wywołuje dziwny niepokĂłj, uczucie niedopasowania wyczuwalne w samym mieście - zarĂłwno u mieszkańcĂłw, jak i władz, tych lokalnych i tych na Kremlu. Na pierwszy rzut oka to zwykła rosyjska prowincja, może bardziej zakompleksiona, porĂłwnująca się chętniej do przedwojennej potęgi i europejskich sąsiadĂłw niż do Moskwy czy Petersburga. Ale rĂłwnocześnie pod powierzchnią kryje się inne miasto, ni to widmo, ni to chimera.

Paulina Siegień opowiada o połączeniu się przedwojennego KĂśnigsberga z powojennym Kaliningradem w jedno fantazmatyczne miasto niczym z bajki. Tu pamięć nie chce przeminąć, to, co wspĂłłczesne, odbija się w tym, co dawne. Duch przeszłości nie znika. Tylko czy jest to dobry duch Kanta z jego ideą wiecznego pokoju, czy ponury i złowieszczy Smętek?