XV-wieczny Mediolan - czasy Ludwika Sforzy, wojen włoskich i dzieł Leonarda da Vinci.
W 1489 roku Gian Galeazzo Sforza po raz pierwszy spotyka się z poślubioną per procura Izabelą Aragońską, wnuczką krĂłla Neapolu. Młody książę Mediolanu z trudnością ukrywa rozczarowanie urodą małżonki.
Nie bez znaczenia jest jednak posag panny młodej - niebagatelna suma stu tysięcy złotych dukatĂłw. Izabela, nieświadoma niechęci męża, pragnie go pokochać i być dobrą żoną, ale zamiast oczekiwanej miłości poznaje smak upokorzenia i zdrady.
Z czasem odkrywa także niepokojące tajemnice rodu swego małżonka. Faktyczną władzę w Mediolanie sprawuje bowiem Ludwik Sforza, usuwając w cień swego bratanka Giana Galeazza. Do walki z regentem młoda księżna staje pozbawiona wsparcia męża. Charakter Izabeli hartuje się w walce z przeciwnościami, ale czy samotna kobieta zdoła zapewnić swym dzieciom należną im schedę?

Przełom XV i XVI wieku. Przez PĂłłwysep Apeniński przetaczają się wojny o KrĂłlestwo Neapolu i Księstwo Mediolanu.

Izabela Aragońska, pozbawiona księstwa Mediolanu przez Ludwika Sforzę, wciąż ma nadzieję na odzyskanie należnej jej pozycji. Naiwnie wierzy w pomoc nowego krĂłla Francji. Ale szybko pozbywa się złudzeń i, rozdarta między tęsknotą za utraconym synem a troską o los cĂłrek, ucieka z okupowanego przez FrancuzĂłw miasta. W drodze do Neapolu zatrzymuje się w Watykanie. Poznaje swoją bratową Lukrecję Borgię i staje twarzą w twarz z potężnym papieżem Aleksandrem VI. Lecz beztroska atmosfera watykańskich pałacĂłw stanowi jedynie fasadę, za ktĂłrą kryje się wiele tragedii. Dopiero w Bari, gdzie Izabela chroni się ze swą cĂłrką Boną Marią, ożywają nadzieje na wyniesienie mediolańskiej księżniczki na tron, zwieńczone ślubem z krĂłlem Polski.