W grudniu 1991 roku u cĂłrki Isabel Allende, Pauli, wystąpiły pierwsze objawy ostrej postaci porfirii. KrĂłtko potem zapadła w śpiączkę, z ktĂłrej miała nigdy nie wyjść. Rok pĂłźniej zmarła.Ta książka powstawała podczas długich godzin, jakie autorka spędzała przy łĂłżku nieprzytomnej Pauli najpierw w madryckim szpitalu, potem w swym domu, w Kalifornii. Świadoma spustoszeń, jakie choroba czyni w mĂłzgu cĂłrki, Isabel pisała tę osobistą spowiedź z własnego życia początkowo jedynie po to, by Paula, w ktĂłrej powrĂłt do zdrowia niezmiennie wierzyła, nie miała trudności z odtworzeniem sobie szczegĂłłĂłw, jakie mogłyby zatrzeć się w jej pamięci. Kiedy stało się jasne, że Paula umrze, nigdy nie odzyskawszy przytomności, Isabel Allende pisała nadal, sama z kolei wiedziona potrzebą zachowania w pamięci postaci cĂłrki.