Mężczyzna, ktĂłrego kocha. Ogień, ktĂłry rozpala. KrĂłlestwa, ktĂłrymi włada.

Świętosława od dziecka była harda. Od najmłodszych lat, wraz z bratem Bolesławem Chrobrym, uczyła się niuansĂłw politycznej gry. Miała stać się pionkiem w układzie sojuszy swego ojca, księcia Mieszka. Jej ambicje sięgały znacznie dalej. Chciała zostać krĂłlową.
Los okazał się nieprzewidywalny. W drodze na dwĂłr męża spotkała kogoś, kto zawładnął jej sercem. Czy jest w stanie spełnić swe ambicje i kochać? Stawka jest wysoka - przyjaciele zmieniają się we wrogĂłw, miłość w nienawiść. Sakrament w klątwę.

Harda to opowieść o kobiecie niezwykłej, ktĂłrej losy nierozerwalnie wplatają się w dzieje Polski, Szwecji, Danii, Norwegii i Anglii. Namiętności, walka o tron, krwawe bitwy oraz zniewalające historie to krĂłlestwo, po ktĂłrym Elżbieta Cherezińska porusza się z lekkością i drapieżnością sokoła.

Powieść Elżbiety Cherezińskiej, ktĂłrej KrĂłlowa jest drugą częścią (po Hardej) ma wielu bohaterĂłw, z Bolesławem Chrobrym na czele, i jedną, największą ze wszystkich, heroiną - Świętosławą, krĂłlową i matką krĂłlĂłw. Władczynię przebiegłą i zuchwałą, mądrą choć nie znającą liter, krzewiącą chrześcijaństwo, a w głębi duszy pozostającą poganką, pełną miłości dla tych, ktĂłrych kochała i nienawiści dla nieprzyjaciĂłł, tyleż wielkoduszną, ile okrutną. Islandzkie sagi utrwaliły ją jako Sigridę Storradę (Dumną) i był to celny przydomek, gdyż "święte - powiada autorka - miała tylko imię, a całą siebie wykuła z najszlachetniejszej stali".
Elżbieta Cherezińska w swojej dylogii opowiada o sześćdziesięciu latach z przełomu X i XI wieku. O czasie brzemiennym w skutki dla Polski, ktĂłra 1050 lat temu przyjęła chrzest, dla Skandynawii i Anglii, dla naszych zachodnich, wschodnich i południowych sąsiadĂłw. Dla Europy.
Porywająca narracja pisarki sprawia, że kolejne bitwy, wojny, zdrady, przymierza układają się przed oczyma czytelnika w barwny ciąg fascynujących wydarzeń, w ktĂłrym przestaje być ważne, co autorka KrĂłlowej zaczerpnęła z dawnych kronik i sag, a co wymyśliła. Nikt przed nią nie opowiadał o naszych początkach tak świetnie.
W jednej z ostatnich scen powieści, proboszcz parafii św. Bride (Bridget) w Londynie wspomina: "Czasami tęsknię za krwawymi dniami Olava. Za chrztem z miecza. Ogniem z iskry. Bożym gniewem i piekłem, ktĂłrym szalony krĂłl nas straszył. W tym była moc". Tę samą moc znajdujemy na kartach KrĂłlowej.

Krzysztof Masłoń, "Do Rzeczy"