Dotknij wiatru, dotknij wody Amosa Oza jest książką magiczną. Jest poezją i muzyką. Opowieścią o miłości i samotności. O ludziach szukających ucieczki przed wrogim światem i o ich odwiecznym marzeniu o nieśmiertelności. Ale i o tym, jak wszystko - drzewa, kościelne wieże, nawet drobne przedmioty materialne - sięga tęsknie wzwyż, pragnie uwolnić się od cielesności, ulecieć w sferę ducha.

Początkowo akcja rozgrywa się w Polsce - ale w Polsce ze snu, o jakiej opowiadała Ozowi matka - a potem przenosi się do Ziemi Obiecanej, gdzie bohater książki, marzycielski syn zegarmistrza z miasta M. chroni się przed wojną i nareszcie znajduje ukojenie.

Rok 1967, Bejt ha-Kerem, Jerozolima. W oddali pobrzmiewają odgłosy Historii i wojny sześciodniowej, lecz Aharon Kleinfeld już ich nie słyszy. Czternastolatek, drugie z kolei samotne dziecko w rodzinie żydowskich imigrantĂłw pochodzących z Polski, niedawno świętował swoją bar micwę, a teraz zamyka się w sobie, uciekając przed groźnym światem. Na marginesie wydarzeń wielkiej Historii Aharon uważnie słucha i obserwuje codzienność, dostrzegając w swoim otoczeniu tylko brzydotę, przemoc i śmierć, a jednocześnie zmaga się z popędami rozbudzonej młodzieńczej seksualności. Odmawia sobie rośnięcia i ucieka w świat "gramatyki intymnej", ktĂłrą układa tak, że z każdym dniem oddala się coraz bardziej od świata dorosłych.