Relacja reporter-bohater reportażu nie jest prosta. Bo jest bardzo bliska i intensywna. Bywa, że odkrywają przede mną najbardziej ukryte tajemnice duszy, swoje najstraszniejsze doświadczenia. Płaczą, czasami i ja z nimi. Obie strony wiedzą, że ta ciepła i prywatna rozmowa zostanie w końcu upubliczniona. Obie strony się na to zgodziły. Czy autor ma pisać o wszystkim, co usłyszał? Czy powinien chronić rozmĂłwcę? Bohater wie od samego początku, że nasza znajomość nie potrwa długo. Kilka dni, tygodni, może miesięcy. NiektĂłrzy rozstanie z reporterem przeżywają jak stratę. Tak jak lekarz nie może utrzymywać kontaktĂłw z wszystkimi swoimi byłymi pacjentami, tak nie mogę tego robić i ja. Racja, praca reportera to spacer po kruchym lodzie.

Georgialiki. Książka pakosińsko-gruzińska - opowieść bardzo kulturalna z satyrycznym zacięciem - wzięła się z miłości Autorki do jednego z najpiękniejszych zakątkĂłw na świecie - Gruzji. Decyzja o jej napisaniu zapadła rĂłwno dwadzieścia pięć lat po tym, jak po raz pierwszy "tanecznie" tam zawitała.W pierwszej, bardzo osobistej części spoglądamy na Gruzję oczami zauroczonej nią Autorki. Znajdziemy tu wzruszającą historię jej pierwszej miłości, magię tańca kartuli i przygody związane z realizacją filmu Tańcząca z Gruzją.Część druga to wielka biesiada - supra, na ktĂłrą Kasia Pakosińska zaprosiła GruzinĂłw. Przy stole zastawionym gruzińskimi przysmakami toczą się rozmowy, przeplatane toastami, anegdotami i wspomnieniami.Napisana niepowtarzalnym językiem, wzruszająca, dowcipna, szczera i mądra - taka właśnie jest Książka pakosińsko-gruzińska.

Mariusz Szczygieł, reporter "Gazety Wyborczej", czechofil, autor dwĂłch bestsellerĂłw "Gottland" i "ZrĂłb sobie raj" zadebiutował jako felietonista. Przez 17 tygodni realizował projekt literacko-dziennikarski: do 17 książek z serii "Literatura czeska" i ich filmowych adaptacji, wydawanych przez Wydawnictwo Agora, tworzył felietony, inspirowane tymi dziełami. Jak sam stwierdza: "Z książek zapamiętuję tylko pojedyncze zdania i potem zaczynają one żyć w mojej głowie własnym życiem". Felietony te są więc tylko improwizacją na temat danej książki, swoistym jam session, gdzie pojawiają się czasem zupełnie nieoczekiwane motywy: niepochowane urny, walka męża Heleny Vondraczkovejo godność żony, kochanka prezydenta Havla, najsławniejsze czeskie napisy klozetowe, produkcja sztucznego Boga czy rola hemoroidĂłw w kulturze literackiej."LĂĄska nebeskĂĄ" zawiera nie tylko pełny zestaw felietonĂłw, ktĂłre czytelnicy sobotniego Magazynu Świątecznego "Gazety Wyborczej", gdzie się ukazywały, przyjęli z wielkim entuzjazmem, ale także materiały dodatkowe: szkice o wybitnych Czechach, takich jak sławny Świrus - Ivan Martin Jirous, legenda czeskiego undergroundu czy opowieść o Leonardzie Da Vinci znad Wełtawy - Jarze Cimrmanie. Autor przyznaje się wreszcie, dlaczego naprawdę nie zrobił wywiadu z siostrzenicą Franza Kafki. "LĂĄska nebeskĂĄ" - z czeskiego, w dosłownym tłumaczeniu znaczy "miłość niebiańska", ale ponieważ nie musi mieć nic wspĂłlnego z Bogiem, autor woli tłumaczenie "miłość nie z tej ziemi". Jest to związek dwĂłch słĂłw,ktĂłre dzięki swojemu brzmieniu i skojarzeniom mogą wprowadzić Polaka w dobry nastrĂłj, nawet gdy nie wie, że chodzi o miłość. "Zresztą mam czasem wrażenie - pisze Mariusz Szczygieł - że po to właśnie zostali wymyśleni Czesi. Żeby wprowadzać PolakĂłw w dobry nastrĂłj".Książkę ilustrują zdjęcia ulubionego czeskiego fotografa autora - Frantiszka Dostala. Jest to pierwsza polska publikacja tego artysty, zwanego fotografem absurdu.

W 1992 roku Polka mieszkająca w Bostwanie, a od lat przebywająca za granicą - w Peru, Boliwii, Indiach, Holandii, na Malediwach, Seszalach, przyjeżdża do Polski na całe lato. Książka jest dziennikiem z jej podrĂłży, zapisem tamtej rzeczywistości w ciekawym okresie transformacji ustrojowej.

Małgorzata Szejnert, autorka książki "Czarny ogrĂłd", zabiera nas tym razem w daleką podrĂłż na Ellis Island, małą wyspę u wybrzeży Nowego Jorku, ktĂłra przez lata była nazywana "bramą do Ameryki". Od końca XIX wieku do lat 50. wieku XX mieściło się na niej centrum przyjmowania imigrantĂłw przybywających do StanĂłw Zjednoczonych. W tym czasie przez wyspę przewinęło się blisko 12 milionĂłw osĂłb. Większość przebywała na niej zaledwie kilka godzin. Ci, ktĂłrzy mieli mniej szczęścia, spędzali tam nawet do kilkunastu miesięcy, przechodząc długotrwałą kwarantannę i najrĂłżniejsze badania. Inni zaś byli po prostu odsyłani z powrotem, ponieważ zgodnie z ustawami imigracyjnymi zakaz wstępu obejmował: "idiotĂłw, chorych umysłowo, nędzarzy, poligamistĂłw, osoby, ktĂłre mogą się stać ciężarem publicznym, cierpią na odrażające lub niebezpieczne choroby zakaźne, były skazane za zbrodnie lub inne haniebne przestępstwa, dopuściły się wykroczeń przeciw moralności" oraz tych, ktĂłrzy nie mieli pieniędzy na podrĂłż w głąb kraju. Autorka nie tylko śledzi dramatyczne losy emigrantĂłw polskich, żydowskich, niemieckich czy włoskich, ale dzięki ogromnej reporterskiej pasji i dociekliwości ożywia postaci pracownikĂłw stacji na Ellis Island - lekarzy, pielęgniarek, komisarzy, tłumaczy oraz opiekunek społecznych, a nawet przyzwoitek.To fascynujący reportaż, bogato ilustrowany unikatowymi zdjęciami archiwalnymi.