To nazwisko już za życia było legendą. Po śmierci Władimira Wysockiego jego imię otrzymały szczyty gĂłrskie, nowa planeta, ulice, statki oceaniczne, teatry. Fenomen Wysockiego opiera się nie tylko na jego niesłychanej popularności - jest to następstwo olbrzymiego autorytetu moralnego, reputacji i daru słowa. Na ten fenomen składają się cechy osobowości i wielostronność talentu.

Demidowa pracowała z Wysockim w Teatrze na Tagance od 1964 roku: od dnia powstania teatru - do jego śmierci. Wiele razem grali, uczestniczyli w prĂłbach, jeździli na koncerty, mieszkali obok siebie na występach gościnnych. Bez teatru nie można zrozumieć indywidualności artystycznej Wysockiego. Jednak w teatrze widziała go bardzo ograniczona liczba osĂłb. Za życia Wysockiego dostać się do "Taganki" było praktycznie niemożliwe; na sali zasiadali tak zwani prestiżowi widzowie, dla ktĂłrych Wysocki był najczęściej zaledwie modą.

Dla aktorĂłw Teatru na Tagance Wysocki był Wołodią, Wołodiczką, z ktĂłrym można było pogadać o czymkolwiek, ktĂłrego można się było poradzić, z ktĂłrym można się było posprzeczać na prĂłbie albo na spektaklu, po czym nie rozmawiać przez tydzień, powybrzydzać z kolegami o jego kolejnych "wybrykach". Dla całego kraju był mitem, legendą. Teraz ci, ktĂłrzy za życia go nie znali, chcą znać najdrobniejsze szczegĂłły z jego życia. Publikacja jest prĂłbą dotarcia do sedna tej legendy.