Ile trzeba, ile można, a ile żadną miarą nie wolno poświęcić w imię wyższego celu?

Johanna Bodor miała szczęśliwe dzieciństwo. Mieszkała w Bukareszcie, gdzie jej rodzice prowadzili otwarty dom, miejsce spotkań inteligencji węgierskiej, niemieckiej i rumuńskiej, a zarazem ważny punkt kontaktowy dla WęgrĂłw rozdzielonych po wojnie granicą. Ale wszyscy żyli w Rumunii dyktatora Ceauşescu. Tam ludzie znikali nagle bez śladu, a najmniejsza krytyka społeczeństwa socjalistycznego mogła pogrążyć każdego - i to wraz z rodziną, przyjaciĂłłmi i znajomymi.

Po wyjeździe rodzicĂłw i brata na Węgry osiemnastoletnia Johanna została w Bukareszcie, kończyła szkołę baletową. W najważniejszym i najtrudniejszym okresie życia musiała poradzić sobie sama. Nie było przy niej najbliższych, gdy rozpoczęła walkę na śmierć i życie, walkę o wyjazd z kraju, ktĂłry był więzieniem.
Czy w imię lepszej przyszłości rodzice mogą opuścić własne dziecko?
Czy od kogokolwiek można domagać się heroizmu?
Ile jesteśmy winni tym, ktĂłrym zawdzięczamy życie?