Już dawno nie ukazała się taka książka jak ta, tekst tak gniewny, tak słowotwĂłrczo gorzki i absurdalnie jasny, tak wyrafinowanie jędrny i oryginalny poprzez nasycenie tradycją, tak przekorny i zarazem tak mądrze skomponowany.

Leszek Libera zgrupował wielowarstwową tkankę akcji i motywĂłw swojej powieści zaczynającej się tuż po zakończeniu II wojny światowej i wkroczeniu Armii Czerwonej na GĂłrny Śląsk, teren zagorzałych historycznie sporĂłw narodowych między Polską a Niemcami, wokĂłł spektakularnie nakreślonego narratora pierwszoosobowego, utopka w wieku dziecięcym, ktĂłrego przodkowie przenieśli się na Ziemię z planety Utopia. W polskiej tradycji utopiec lub utopek jest często złośliwym duchem wodnym, mogącym przybrać ludzką postać. SzczegĂłlnie rozpowszechniony jest w bajkach i podaniach śląskich. Utopki powstają ze zwłok topielcĂłw lub ze spędzonych płodĂłw. W powieści Libery taki utopek z odwrĂłconym spojrzeniem outsidera, nie biorąc pod uwagę kulturowo uwarunkowanych granic tabu i zakazĂłw myślenia, odsłania cechy życia społeczności, w ktĂłrej się znalazł. Czytelnikom nieznającym tego świata może się on wydawać jeszcze bardziej osobliwy niż sam bohater opowieści. [...] Poprzez płynne włączanie do wypowiedzi wszystkiego, o czym jest mowa w środowisku bliskim utopkowi, narracja staje się jednym wielkim, bogatym językowo kolażem głosĂłw i tekstĂłw epoki powojennej.