Choć moje osobiste #metoo miało miejsce na długie lata przed tym ogĂłlnoświatowym, mam wrażenie, że tak naprawdę wysłuchana i usłyszana zostałam dopiero wtedy, kiedy pojedyncze głosy, takie jak mĂłj, zabrzmiały w przepotężnym chĂłrze niezgody. Jak każda z osĂłb, ktĂłre wykrzyczały w tym chĂłrze publicznie swĂłj sprzeciw wobec traktowania słabszych od siebie jak seksualne zabawki, zainkasowałam i przyjmuję nadal niewyobrażalną dawkę internetowego hejtu, pogardy, szyderstwa i towarzyskiego ostracyzmu, nie mĂłwiąc o utracie zatrudnienia. Tak się broni konający system. Zapłaciłam słoną cenę - trudno, stać mnie!

Jeśli choć jedna zawarta w moich felietonach myśl ułatwi komuś wędrĂłwkę przez ten dziwny, piękny świat, będę to uważała za prawdziwy sukces. Jeżeli choć jedna wykluczona, zraniona, wykorzystana przez silniejszych od siebie osoba poczuje się dzięki niej mniej samotna, to będzie dla mnie najwspanialsza nagroda. I niechże już wreszcie nadejdzie ten "kres lubieżnego dziada"! W jego miejsce chcę widzieć mężczyznę, ktĂłry kocha, lubi i szanuje każdą z nas. I siebie. KtĂłry wie, że patriarchat tak naprawdę krzywdzi wszystkich, oddzielając nas od siebie i odcinając nam drogę powrotu do naszej prawdziwej, kochającej natury.

Paulina Młynarska