Wielodzietna matka feministka, zwolenniczka wolności wyboru, domagająca się szacunku dla każdej decyzji. Wychowuje troje dzieci, jedno z niepełnosprawnością. Nie pasuje do żadnego schematu, wyprowadza z rĂłwnowagi konserwatystĂłw i osoby progresywne. Walczy z szeroko rozumianym systemem - opieki medycznej, pomocy społecznej, przekonaniami innych ludzi. Daje odpĂłr piętnującym słowom niektĂłrych lekarzy i pielęgniarek, oceniającym spojrzeniom urzędnikĂłw i przechodniĂłw, systemowej przemocy państwa wobec osĂłb z niepełnosprawnością.

Magdalena Moskal pisze o wszystkim, co pozostaje wciąż poza sferą zainteresowania mediĂłw, instytucji oraz państwa: o pracy opiekuńczej, o trosce, o mentalnym i emocjonalnym obciążeniu matek. Tekst utkany jest z zapisu doświadczeń i lektur, w ktĂłrych autorka szuka tropĂłw do interpretacji swojego położenia. W końcu zaczyna widzieć siebie jako tricksterkę wywracającą - bo nie ma innego wyjścia - zastany porządek.

To książka pełna czułości i miłości, ale też złości i determinacji.

Pierwsza książka, ktĂłra na taką skalę analizuje seksistowski charakter świata, w ktĂłrym żyjemy - od dostępności usług publicznych po projektowanie dĂłbr luksusowych.

Caroline Criado Perez na setkach przykładĂłw pokazuje, że domyślnym użytkownikiem większości dĂłbr i usług jest wciąż mężczyzna i pisze o tym, w jaki sposĂłb wpływa to na codzienne życie połowy ludzkości. Brak istniejących danych na temat kobiet - ich potrzeb, zdrowia, sposobĂłw korzystania z infrastruktury i usług publicznych, funkcjonowania na rynku pracy etc. prowadzi do ich systematycznej dyskryminacji we wszystkich dziedzinach życia, od języka, poprzez system edukacji czy ochrony zdrowia (np. diagnostyka i leczenie niektĂłrych chorĂłb), normy obowiązujące w miejscach pracy, system ochrony pracy po system podatkowy i zarządzanie, nie mĂłwiąc już o (nie)obecności kobiet na kartach historii.

Przedsięwzięcie Caroline Criado Perez jest imponujące przede wszystkim ze względu na ilość materiału, jaki poddała analizie, i fakt, że objęła nią obszar od Norwegii po Argentynę i RPA i od StanĂłw Zjednoczonych po Japonię.

Patriarchat jest zakłamany i okrutny. My, Polki, jego ofiary, także takie jesteśmy. Dojedziemy każdą, ktĂłra nas rozdrażni albo stanie nam na drodze. Albo przynajmniej ją pouczymy, "dobrze" jej doradzimy, żeby sobie nie myślała, że sama wie, co ma robić. Upokorzymy, wyśmiejemy, zhejtujemy, nie przepuścimy okazji, by boleśnie dowalić. A im jesteśmy zajadlejsze wobec innych, tym większej nienawiści i pogardy wobec nas samych to dowodzi.
Czas się z tym rozliczyć i uporać, bo relacje między kobietami w Polsce zbyt często są nie do zniesienia. Dlatego prawo stanowione wobec nas takie jest! Dlatego kolejni politycy bez piątej klepki ciągle od nowa komplikują i zatruwają nam życie, zamiast je ułatwiać. Pozwalamy na to, ponieważ nawykłyśmy do przemocy. W domu, w pracy, w szpitalu, w internecie, nawet na cholernej jodze. Wszędzie to samo - przekraczanie granic, słowa, ktĂłre nie mają prawa padać, sarkazm, pouczenia, "dobre" nieproszone rady, jawna i bierna agresja, sądy plotkarskie.
DopĂłki nie sięgniemy po własną moc - a dostęp do niej przynosi zaprzestanie pilnowania, oceniania, recenzowania, zawstydzania, wyśmiewania, upokarzania, dołowania i moralnego osądzania na każdym kroku samej siebie oraz innych kobiet - pozostaniemy skazane na zapyziały salon, przydeptane kapcie i zatłuszczoną kuchnię domu odwiecznej Anieli Dulskiej. Bezlitosny osąd da się zamienić w życzliwą ciekawość. Kompleksy i brak wiary w siebie można pokonać. Każdego dnia komuś się to udaje.
Chcę, byśmy, gdy przyjdzie czas, umarły, będąc dla siebie siostrami. Wtedy będziemy żyły długo i szczęśliwie w pamięci kolejnych pokoleń kobiet, ktĂłre będą wiedziały, z kogo brać przykład.
O tym jest ta książka - Paulina Młynarska.