Opisana historia zaczyna się około 1240 roku gdy na tronie Polski zasiada Bolesław Wstydliwy, jego żoną jest święta Kinga.

Ludmiła jest bogatą dziedziczką. Odkąd została sierotą, o jej losie decydują stryjowie, ktĂłrzy za wszelką cenę chcą ją wyswatać. Aby uciec od nie chcianego związku, dziewczyna chroni się w murach witowskiego klasztoru, ktĂłry wkrĂłtce zdobywają Tatarzy. Zostaje wzięta w jasyr, a następnie wraz z innymi jeńcami odbita przez wojska wojewody krakowskiego. W obliczu zagrażającego niebezpieczeństwa postanawia jechać do posiadłości swej przyjaciĂłłki Elżbiety, by ją ostrzec. Niestety, los jest dla kobiet okrutny. Tatarzy napadają także na zamek w Żegańcu.
Aby ratować przyjaciĂłłkę z tatarskiej niewoli, Ludmiła wyrusza w niemal samobĂłjczą misję, ktĂłrej tłem stają się najważniejsze wydarzenia polityczne w barwnej, multikulturowej Mongolii wnukĂłw Czyngis-chana. Obcina sobie warkocze, by udawać genueńskiego pachołka, a potem sama rozporządza swoją ręką — rozkochany tatarski rycerz godzi się nawet na chrześcijański ślub.
Deotyma wykazuje się — zapewne dzięki dwuletniemu zesłaniu w głąb Rosji, na ktĂłrym towarzyszyła ojcu po powstaniu styczniowym — rozległą wiedzę o historycznej cywilizacji MongołĂłw. Na tej podstawie buduje fabułę o wielkim rozmachu geograficznym.