To mogło zdarzyć się wszędzie, bo wszędzie są matki i ojcowie, sklepowe, listonoszki i ciotki Jadwigi, wszędzie są katechetki i łysiejący proboszcze. I cuda mogą wydarzyć się wszędzie. To mogło zdarzyć się każdemu, ale zdarzyło się jej. A przecież niczym szczegĂłlnym na ten cud nie zasłużyła, bo żyła we wsi jak wszyscy, ze sprawiedliwie przez Opatrzność przydzielonym losem. Może tylko modliła się szczerzej, może bardziej niż inni prosiła o łaskę, mniej bała się wieczności i mocniej wierzyła w to, że człowiek może być święty.

Dewocje to spowiedź z jednego życia, ale na mocy cudu także z żyć innych, z grzechĂłw niespowiadalnych, ktĂłre zalegają na samym dnie duszy, z wyrzutĂłw sumienia, z win, żalu i lęku. Spowiedź, ktĂłra nie niesie ze sobą ulgi zupełnego odpustu, ale opowieść, na końcu ktĂłrej okazuje się, że nieważne przez Kogo, ale dla kogo dzieje się cud.