Psycholodzy od dawna biją na alarm, że uzależnienie od grania może wywołać poważne zaburzenia psychiczne, takie jak agresja, wyobcowanie ze środowiska, depresja, a także doprowadzić do licznych dolegliwości fizycznych.

Co ma więc zrobić rodzic, gdy z pokoju dziecka kolejną godzinę dobiega klikanie myszką, a kiedy tam wchodzi, widzi tylko plecy latorośli zgarbione nad klawiaturą? Przeczytać tę książkę. I dać ją do przeczytania swojemu uzależnionemu dziecku.

Jej autor, Krzysztof Piersa nie jest psychologiem, czy pedagogiem. Jest praktykiem. Młodym człowiekiem, ktĂłry od piątego roku życia nałogowo grał w gry. I tak przez dwadzieścia lat... Aż się zorientował, że w ten sposĂłb może tylko przegrać swoje życie; dosłownie i w przenośni.

Zaczął walczyć z uzależnieniem od komputera i wygrał, ale nie była to łatwa droga. Dlatego swoim doświadczeniem dzieli się z innymi, by poszli już przetartym szlakiem. Dzięki tej książce osoba uzależniona od gier stanie twarzą w twarz z samym sobą. Autor bez owijania w bawełnę mĂłwi: jeśli jesteś taki, jak ja jeszcze kilka lat temu, to masz poważny problem. A uświadomienie sobie uzależnienia i chęć, aby z nim zerwać, to podstawa powrotu do zdrowia.

Były komputerowy ćpun pomaga rĂłwnież zrozumieć rodzicom, czym są gry komputerowe i dlaczego są tak wciągające. A także, co powinni zrobić, aby wspierać swoje dziecko w wychodzeniu z nałogu.

Ta książka nie jest jednak typowym poradnikiem. Jest jednocześnie historią życia nałogowego gracza, ktĂłry skończył studia, został dziennikarzem, pozostaje w szczęśliwym związku. Mimo wyobcowania i nałogu wrĂłcił do społeczeństwa, a to niesie pociechę i nadzieję.

Jak czerpać prawdziwą przyjemność z pracy, jedzenia, seksu, zabawy, sportu, zakupĂłw, czy... gier liczbowych?

Gdzie jest granica, za ktĂłrą kończy się przyjemność i zaczyna uzależnienie, a pasja staje się obsesją?

W wywiadzie przeprowadzonym przez Irenę A. Stanisławską z Robertem Rutkowskim terapeuta wyjaśnia, jak ważną umiejętnością w życiu społecznym, rodzinnym i zawodowym jest sprawne zarządzanie przyjemnościami. Chociaż wydaje się, że wszyscy ją posiadamy, pacjenci psychoterapeutĂłw są dowodem na to, że nie zawsze tak jest.