Kronika czasu zarazy? Epopeja w stylu Tołstoja, przewrotna dystopia czy zabawa w Sherlocka Holmesa? A może bardzo wspĂłłczesna powieść o nas samych?

W 1901 roku imperium osmańskie jest nazywane "chorym człowiekiem Europy". Rządzi nim AbdĂźlhamid II - paranoik, zapalony czytelnik modnych kryminałĂłw, pasjonat biologii i medycyny, ktĂłry do władzy doszedł dzięki przewrotom pałacowym oraz truciznom. Jego poddani się buntują, a mocarstwa kolonialne ingerują co rusz w sprawy niewydolnego państwa. Gdy wiosną na wyspie Minger - gdzieś między Kretą a Rodos - wybucha dżuma, sułtan ma poważny problem. ZachĂłd wykorzystuje epidemię jako pretekst do kolejnych naciskĂłw.

Wyspa staje się beczką prochu. Kwarantanna i izolacja zyskują coraz liczniejszych przeciwnikĂłw, ktĂłrzy wierzą bardziej w moc magicznych amuletĂłw, miejskie legendy i teorie spiskowe. Grecy i Turcy, chrześcijanie i muzułmanie obwiniają się nawzajem o sprowadzenie zarazy. Gdy międzynarodowa blokada odcina Minger od reszty świata, jego mieszkańcy są zdani już tylko na siebie. Wystarczy iskra.

Te wydarzenia śledzi i opisuje w listach do Konstantynopola księżniczka Pakize, cĂłrka obalonego sułtana. Jej mąż, doktor Nuri Bej ma rozwiązać zagadkę epidemii oraz morderstwa głĂłwnego inspektora sanitarnego, Bonkowskiego Paszy. Metodą dedukcji - jak detektyw.

W burzliwych losach fikcyjnej wyspy Orhan Pamuk, laureat Literackiej Nagrody Nobla odmalował świat przemawiający z niezwykłą mocą do naszej teraźniejszości.