Nikt nie był bezpieczny. O dowolnej porze dnia i nocy każdy obywatel Polski mĂłgł zostać aresztowany i bez podania powodu pozbawiony wolności na trzy miesiące - choć w praktyce okres ten mĂłgł być wydłużany w nieskończoność. W połowie 1934 roku powstał obĂłz w Berezie Kartuskiej, do ktĂłrego władze kierowały według własnego uznania, bez śledztwa i wyroku, osoby uznane za potencjalne zagrożenie dla systemu. Za murami nie obowiązywało żadne prawo. Więźniowie byli torturowani fizycznie i psychicznie, zdarzały się wypadki zakopywania żywcem w odchodach, a także śmierci w wyniku pobicia pałkami. Ekstremalne ćwiczenia i wykonywane prace doprowadzały czasem do samobĂłjstw, a już niemal zawsze do trwałej utraty zdrowia nawet najmłodszych i najsilniejszych. SamobĂłjstwa popełniali zresztą rĂłwnież niektĂłrzy policjanci, nie wytrzymujący stężenia panującej tu brutalności. "Bereza bezsprzecznie była mordownią" - przyznał Ăłwczesny Komendant GłĂłwny Policji Państwowej, gen. Kordian Zamorski.

ObĂłz działał przez pięć lat i z każdym rokiem reżim tylko się zaostrzał, na co największy wpływ miał nadzorujący jego funkcjonowanie Wacław Kostek-Biernacki. "W Polsce matki straszą mną dzieci" - mĂłwił bez choćby cienia wstydu. "Chorobliwy sadysta" - ocenił go krĂłtko Stanisław Cat-Mackiewicz, ktĂłry odczuł to na własnej skĂłrze. Podobnie jak około trzech tysięcy innych PolakĂłw, ŻydĂłw, UkraińcĂłw, BiałorusinĂłw i NiemcĂłw, ktĂłrzy przewinęli się przez Berezę.