To reportaż to opowieść o Polakach, największej mniejszości narodowej w Norwegii, ktĂłra rzadko jednak dochodzi do słowa w debacie publicznej w tym kraju. Własna historia autorki i rozmowy z wieloma innymi osobami, ktĂłre przez ostatnie lata przeprowadziły się z Polski do Norwegii - artystami, budowlańcami, naukowcami, himalaistami. To rzecz o migracji, o Polsce i o Norwegii, o uprzedzeniach i rasizmie, ale rĂłwnież o solidarności i empatii, o prawach pracowniczych i o spotkaniach między ludźmi, ktĂłre pozwalają nam zobaczyć się nawzajem bez etykietek.

Świetnie skonstruowana i szczera opowieść o tym, o czym wcześniej milczano. Sapieżyńska tworzy barwny wielogłos doświadczeń i zabiera nas w podrĂłż po Norwegii, o ktĂłrej wolelibyśmy nie wiedzieć. Jest to jednak potrzebna i ważna podrĂłż, a ja nie umiem sobie wyobrazić lepszej przewodniczki.
[Ilona Wiśniewska]

Kiedy cudze piętno staje się brzemieniem.

Jest zima roku 1984, umęczeni absurdami schyłkowego PRL-u warszawiacy grzęzną w śnieżnej brei. Mietek, student oprowadzający po mieście zagranicznych turystĂłw, odbiera z hotelu parę NorwegĂłw. Szybko staje się jasne, że milczący przybysze nie są zainteresowani zwiedzaniem stolicy i zamierzają się oddać tajemniczym poszukiwaniom. O tym, co było ich przedmiotem, Mieczysław dowie się dopiero trzydzieści lat pĂłźniej. Makabryczna prawda wstrząśnie nim i popchnie ku własnemu śledztwu, ktĂłre zakończy wizyta na cmentarzu w prowincjonalnym norweskim miasteczku. Odpowiedź wcale nie przyniesie ukojenia.

W Złych dzieciach siermięga lat 80. przeplata się z rzeczywistością okupacyjną, ktĂłra wraca echem w czasach obecnych. Dominik Rutkowski z finezją buduje napięcie, prowokuje zderzeniem perspektyw i zręcznie myli tropy. Opowiada o piekle izolacji i uwięzieniu w trybach historii - tej powszechnej i tej jednostkowej, ktĂłrej towarzyszy niezawinione cierpienie.