Shulem Deen dorastał w latach osiemdziesiątych w Nowym Jorku, jednak zamiast matematyki czy angielskiego uczył się praw obowiązujących w starożytnej Jerozolimie. Kiedy miał osiemnaście lat, ożenił się z dziewczyną, z ktĂłrą przed ślubem rozmawiał zaledwie przez siedem minut. W wieku dwudziestu kilku lat był ojcem pięciorga dzieci. Dni spędzał na studiowaniu Talmudu i modlitwie. Nie oglądał telewizji, nie słuchał radia, nie czytał gazet. Od dzieciństwa słyszał, że nie należy zadawać pytań, bo to niebezpieczne. W jego przypadku okazało się to prawdą.

W chwili gdy postawił sobie po raz pierwszy pytanie o sens surowych ortodoksyjnych zasad, wkroczył na trudną ścieżkę, ktĂłra po latach doprowadziła go do porzucenia świata chasydĂłw. Odchodzenie bolało dwukrotnie. Pierwszy raz, kiedy uświadomił sobie, że już nie wierzy w prawdy, na ktĂłrych zbudował całe życie. Drugi - gdy w końcu opuścił swoją społeczność i musiał odnaleźć się w świecie, ktĂłrego nie znał i nie rozumiał, zmierzyć się z samotnością i odrzuceniem.

Deen barwnie i szczegĂłłowo opisuje świat skwerczykĂłw - jednego z najbardziej ortodoksyjnych odłamĂłw chasydĂłw. Ale jego książka to przede wszystkim głęboko humanistyczna refleksja nad istotą wiary oraz niezbywalnym prawem do wolności i poszukiwania własnej drogi.

Marcin Adamiec jest zwykłym księdzem z żarliwym powołaniem.

Wytrzyma sześć lat. Po pełnym nadziei i ekscytacji okresie seminarium szybko nadchodzi rozczarowanie rzeczywistością plebanii, nałogi, obezwładniająca samotność, choroba, poważny wypadek, a w końcu najgorsze dla młodego księdza - utrata wiary. Wali mu się świat, ale też pojawia się światełko w tunelu - ona. Dziś były już ksiądz mĂłwi, że uciekł od śmierci w życie.

OprĂłcz swojej historii Adamiec opowiada historie innych mężczyzn, ktĂłrzy wybrali drogę kapłaństwa. Zapijających kryzysy. Zepsutych łatwymi pieniędzmi. Żyjących z kobietami. Odkrywających swĂłj homoseksualizm. Porzucających sutannę dla miłości oraz tych zamkniętych w domach dla emerytĂłw i zapomnianych. Takich księży kościelni hierarchowie "znikają".

Mimo goryczy Marcin mĂłwi o ciemnych stronach Kościoła bez zacietrzewienia, raczej ze smutkiem, czasem z humorem, ale zawsze ze zrozumieniem dla ludzkich słabości. Kończy swą opowieść z nadzieją: "Przestałem wierzyć w Boga jako duchowny. A odzyskałem poczucie, że jestem Dzieckiem Bożym, kiedy biskup zabronił mi przystępować do sakramentĂłw".

Po 32 latach spędzonych w klasztorze Marion Donte doszła do wniosku, że wstąpiła do niego nie w wyniku prawdziwego powołania, lecz bezwzględnej presji matki i środowiska. Autorka opisuje dramatyczne doznania samotności, tęsknoty za macierzyństwem, zwątpienia w wyznawane od dzieciństwa prawdy wiary. Kiedy wreszcie uzyskuje zwolnienie ze ślubĂłw zakonnych, ma 46 lat i rozpoczyna nowe życie w obcym, nieznanym świecie. Gdzie znaleźć pracę i mieszkanie? W co się ubrać? Jak korzystać z bankomatu? Nowe życie okazuje się nie mniejszym wyzwaniem niż lata spędzone w klasztorze...