Miasto zatrute smogiem i pogardą, drogie auta, tanie relacje, wysokie aspiracje i najniższe pobudki. Z dzikich potokĂłw hiphopowej nawijki wyłania się wizja wspĂłłczesnej Warszawy najwyższej literackiej prĂłby, zarazem poetycka i wulgarna, zabawna i mroczna.

Inni ludzie to gatunkowa hybryda, polifoniczny utwĂłr-potwĂłr, ktĂłrego komiksowo uproszczone postacie, jak to u Masłowskiej, zdają się bohaterami posiłkowymi. Bo prawdziwym, najważniejszym bohaterem jest tu język, ktĂłrym mĂłwią (albo ktĂłry mĂłwi nimi): buzujący energią i dowcipem, a jednocześnie brutalny, kaleki, pełen niechęci i uprzedzeń. To w nim rozgrywa się erozja więzi, resztek wyższych uczuć i ludzkiej solidarności. To on, śmieszny i potworny jednocześnie, zadaje bolesne pytania o moment, w ktĂłrym znaleźliśmy się jako wspĂłlnota.

Raj utracony to dzieło życia Johna Miltona, dzieło, o ktĂłrym marzył od początku swojej twĂłrczości poetyckiej, zapis jego olbrzymiej i wszechstronnej wiedzy i geniuszu. Stary, schorowany i ślepy Milton stworzył epos na miarę Homera i Wergiliusza. Mimo trudnego tematu i nowatorskiej formy Raj utracony zdobył od razu serca czytelnikĂłw. Milton osiągnął to, o czym wielu poetĂłw może jedynie marzyć: czytali go zarĂłwno wykształceni jak i prości ludzie, traktując jego poemat jak Biblię.